Sensiz bir dünya yaratacağım senden. Dünya duracak ama sen durmayacaksın. Zaman bitecek, ama sen bitmeyeceksin. Bir gün bütün çiçekleri solacak bahçelerin, yıldızlar ışık vermeyecek, güneş doğmayacak hiç. Ama sen solmayacaksın, sen eksilmeyeceksin. Seni maddenin dışına çıkarıyorum. Ölümsüzlüğün kapılarını açıyorum sana. Anlamıyor musun?....
seni arıyorum ve ne çare bir gün bulacağım şimdi istediğin yere git artık kaç saklan seni ne kadar geç bulursam mutluluğum o kadar uzun sürecek... ne kadar çok ararsam seni o kadar çok seveceğim...
“Kelimelerden önce de yalnızlık vardı kelimeden sonra da var olmaya devam etti yalnızlık… Kelimenin bittiği yerden başladı. Kelimeler yalnızlığı unutturdu ve yalnızlık kelimeyle birlikte yaşadı insanın içinde. Kelimeler, yalnızlığı anlattı ve yalnızlığın içinde eriyip kayboldu. Yalnız kelimeler acıyı dindirdi ve kelimeler insanın aklına geldikçe yalnızlık büyüdü, dayanılmaz oldu.”
“Bir yerden sevmeye devam edebilir miydim? Çünkü sevmek, yarıda kalan bir kitaba devam etmek gibi kolay bir iş değildi. Ya hiç sevmemişsem bugüne kadar? Bir kitaba yeniden başlamak gibi, sevmeye yeniden başlamak pek kolay sayılmazdı herhalde.”....
Ayrılıklar bile güzel,
çünkü gizemli kapısıdır yeni başlangıçların.....
efendimiz deprem oldu sanırım
hayır Olric
hayallerim yıkıldı.....
Değişmedim
lik gün gibi
bil beni.......
Seni tanımadan önce
Ağaçların çiçek açtığı
Ve yaprak döktüğü mevsimleri
Hep kaçırırdım...
Demişsin ki;
Aşk'a uçarsan kanadın yanar....
Aşk'a uçamazsam
Kanat neye yarar ?
Söyle “evladım” diye teselli ederdi annem beni.
Söyle de içine hicran olmasın.
Hicran oldu anne......
kırdıysa sessiz kal
sessizliğinden kırıldığını anlamıyorsa
onsuz kal...
tam bunu yapıyorum bende......
İnsanlığınızı hatırlayın
ve geri kalanını unutun........
neyse işte
güzel dünlerdi
tekrarı olmaz........
bazen diyorum ki
ne olacak söyle gitsin
sonra diyorum
söyleyince ne olacak
sus bitsin.....
Kal dersen
Dağlarca severim seni
Bir deniz olurum ayaklarında
Aşk bu özleyiş bu, hiç belli olmaz
Kalbim duruverir dudaklarında....
Öyle parçalandım ki ömrümde.
Sevgi ile öfke arasında.
Sevgimi öfke vurdu,
öfkemi sevgi kaçırdı,
içim parçalandı arada.....
Fukara bir midyeden başlayan deniz,
nasıl da büyüdü mavi oldu.
Oturmuş yere hanım hanımcık,
ölümün ayaklarını yıkıyor....
yalnızım
çünkü herhangi biriyle değil
beklediğime değecek kişiyle
devam etmeliyim bu yola....
Aşk; kelime değil bir cümledir.
Kurmak içinse, özneyle yüklem değil,
iki yürek gerekir.....
sevgi emekmiş..
emek ise vazgeçmeyecek kadar
ama özgür bırakacak kadar sevmekmiş...
Sensiz bir dünya yaratacağım senden.
Dünya duracak ama sen durmayacaksın.
Zaman bitecek, ama sen bitmeyeceksin.
Bir gün bütün çiçekleri solacak bahçelerin,
yıldızlar ışık vermeyecek, güneş doğmayacak hiç.
Ama sen solmayacaksın,
sen eksilmeyeceksin.
Seni maddenin dışına çıkarıyorum.
Ölümsüzlüğün kapılarını açıyorum sana.
Anlamıyor musun?....
En ağır işçi benim;
gün yirmi dört saat,
seni düşünüyorum.....
Öyle bir gel demelisin ki,
mesafeler anlamını yitirmeli....
seni arıyorum
ve ne çare bir gün bulacağım
şimdi istediğin yere git artık
kaç saklan
seni ne kadar geç bulursam
mutluluğum o kadar uzun sürecek...
ne kadar çok ararsam seni
o kadar çok seveceğim...
ben şair..
sen baştan aşağı şiir.....
bir seni
olduğun gibi
bir seni
herşeye rağmen
bir seni daima........
“Kelimelerden önce de yalnızlık vardı
kelimeden sonra da var olmaya devam etti yalnızlık…
Kelimenin bittiği yerden başladı.
Kelimeler yalnızlığı unutturdu ve yalnızlık kelimeyle birlikte yaşadı insanın içinde.
Kelimeler, yalnızlığı anlattı ve yalnızlığın içinde eriyip kayboldu.
Yalnız kelimeler acıyı dindirdi ve kelimeler insanın aklına geldikçe yalnızlık büyüdü, dayanılmaz oldu.”
“Ne yazık onlara ki
kendilerine açılan saf bir kalbi
zaaflarından istifade edilecek,
istismar edilecek bir akılsız sayarlar.”...
Hayatta silgim hep kalemimden önce bitti.
Çünkü kendi doğrularımı yazacağım yere,
tuttum başkalarının yanlışlarını sildim....
“Bir yerden sevmeye devam edebilir miydim?
Çünkü sevmek, yarıda kalan bir kitaba devam etmek gibi kolay bir iş değildi.
Ya hiç sevmemişsem bugüne kadar?
Bir kitaba yeniden başlamak gibi,
sevmeye yeniden başlamak pek kolay sayılmazdı herhalde.”....
Biliyor musun Olric?
Artık yalnızlığı bile çok seviyorum,
sırf onun eseri diye...
Provası yok hayatın.
Ne yeniden yaşamak mümkün,
ne de yaşadıklarını silebilmek.
Önemli olan, ilk defa değil son defa sevebilmek....