© Copyright Antoloji.Com 2016. Bu sayfada yer alan bilgilerin her hakkı, aksi ayrıca belirtilmediği sürece Antoloji.Com'a aittir. Sitemizde yer alan şiirlerin telif hakları şairlerin kendilerine veya yetki verdikleri kişilere aittir. Sitemiz hiç bir şekilde kâr amacı gütmemektedir ve sitemizde yer alan tüm materyaller yalnızca bilgilendirme ve eğitim amacıyla sunulmaktadır.
Tarihi Avrupa ya hiç bilmiyor, ya garazla bütün bütün tahrif ediyordu da Türl tam biliyor ve doğru yazıyor değildi.Hatta kendi tarihini,hatta kendi kendini.Tarihe ait cehaletin daha büyüğü Türklerdeydi denilebilir.Hele İslam diniyle alakalandıktan sonra Türk kendi benliğini unutacak hale gelmiştir.Umumi surette dinlerin milliyetler üzerine taassupla katmerleşen bir cehalet perdesi örtmüş olduğu ve tarihin bundan pek çok kaybetmiş olduğunu itiraf etmek doğru olur.(Yunus Nadi(Abalıoğlu) 2.Tarih Kurultayı,Cumhuriyet Gazetesi 21 Eylül 1937)
Türkler Orta Asya’dan yayıldıktan sonra Sümer,Çin,Hint ve mukaddes yurt edindikleri Anadolu’da Eti,Mezopotamya’da Sümer,Elam ve nihayet Mısır,Akdeniz ve Roma medeniyetlerinin esasını kurmuşlar ve Bugün yüksek medeniyetlerini taktir ve takip ettiğimiz Avrupa’yı o zamanlar mağara hayatından kurtarmışlardır.(Maarif vekili Esat bey,Türk Tarih Kongresi açış konuşması,1930)
Düşünsel ve yaşamsal pratiğin merkezine milliyetçiliği koyan bir insan aydın değildir. Çünkü milliyetçi bir insan düğer halkların toplumsal çıkarlarına duyarsız ve hatta karşısında bir duruşa sahiptir.Aydın,toplumsal ve tarihsel ilişkilere ulusal kimlik penceresinden bakamaz.Aydın enternasyonal dır ve ulusal gerçeğe bu perspektifle yaklaşır. Jean Paul Sartre’ın, Fransız sömürgeciliğine karşı Cezayir Halkının yanında yer alarak,aydın tavrını sürdürdüğü unutulabilir mi?
Emperyalizme karşı savaşım söylemini,tüm uluslara karşı savaşım söylemine kadar götürmek şovenizmdir.kendi kaderini belirleme hakkını kullanması nedeniyle,ezilen ve sömürge ulusları düşman ilan etmek burjuva milliyetçiliğidir.İşçi sınıfının birliğini ve halkların kardeşliğini savunmak sosyalizmin düsturudur.Bir yandan tüm halklara karşı düşmanlığı körüklerken,diğer yandan “dünya barışı diye çığlık atmak iki yüzlülüktür.
Anadolu’nun Hıristiyan Türkleri,1923 sonrası gerçekleştirilen mübadelede Yunanistan’a gönderilirken,Yunanistan’daki Türk olmayan Müslümanların getirilmesi yoluna gidilmiştir. Örneğin Türkçe yazıp konuşan Karaman’lılar,Ortodoks inançlı oldukları için göç etmeye zorunlu bırakılmışlardır. Aynı şekilde Hıristiyan olan Gagavuzların Türkiye’ye gelmeleri olumsuz karşılanmış,buna karşılık Türk olmayan,Türkçe bilmeyen Boşnak ve Pomaklar Türkiye’ye getirilmişlerdir.Müslümanlık birleştirici unsur olarak kullanılmıştır.
Muhaliflere bedel ödettirip terörize edildiği bu geleneğin,Namık Kemal’e,Mustafa Suphi’ye,Sabahattin Ali’ye,Nazım Hikmet’e, Hikmet Kıvılcımlı’ya, Orhan Kemal’e, Kemal Tahir’e,Balaban’a,Kerim Korcan’a, Behice Boran’a, Pertev Nail Boratav’a, Abidin Dino’ya,Vedat Türkali’ye,Mehmet Ali Aybar’a, Aziz Nesin’e, Doğan avcıoğlu’na,Server Tanilli’ye, Yılmaz Güney’e, Vedat Aydın’a, Yaşar Kemal’e, Musa Anter’e ve daha binlercesine ölümlerden ölüm beğendiren,demokrasi dinamiklerine kan kusturan,tahammül edemeyen bu siyasetin son kurbanıydı Ahmet kaya.Yılmaz Güney’in yanıbaşında,Nazım Hikmet’in kaderi ve sözleriyle ortaklaşan Ahmet Kaya’lar “vatan haini” olarak kalmaya devam ettikçe Türkiye’nin demokratikleşmesi de laf-ıgüzaf olarak kalmaya devam edecektir.
26 Kasım 2000/Cumhuriyet Gzt.
Fikret Başkaya'nın bu ezber bozucu,şaşırtıcı kitabı her kesim tarafından tarihsel olayları yeniden irdeleme bağlamında mutlaka okunmalı.
İkinci dünya savaşında Almanya kaybedince,her şey bir anda yan,yön ve renk değiştirdi.Dün Hitler’in siyasal ve sosyal başarılarıyla,savaş meydanlarındaki zaferlerini kutsayanlar,bir anda küfür salvosuna geçtiler.Diktatör ölmüştü yaşasındı demokrasi. İsmet İnönü “yeni dünya düzeninde yer almak” Amerika’nın yardımına mahzar olmak üzere paçaları sıvamıştı.
İkinci dünya savaşında basın ikiye bölünmüştü.:Almanya’nın savaşı kazanacağında emin ve Almanlarla dostluğun daha da ileri boyutlara götürülmesi gerektiğini savunan Cumhuriyet ve Tasvir-i Efkar bir yandaydı.Karşılarında da Akşam,Tanin, ve vatan gazeteleri…
Cumhuriyet’in kimi vatanseverleri mal-mülk edinme,para-pul sahibi olma konusunda da “ben bir vatan severim”şarkısı eşliğinde dedelerini izinden gidiyorlardı.Yasal olarak aldıkları maaşla iki yakalarını bir araya getirmeleri mümkün değilken, makam koltuklarını daha ısıtmadan, zengin olup çıkıyorlardı ortaya… Kimse de nereden buldun? diye sormuyordu.