Kültür Sanat Edebiyat Şiir

1980'lerden itibaren hem görmemiş hem sonradan görme hem gözü dönmüş tuhaf bir kapitalizm ortamına kavuştuk ya; bu ortamın en renkli ve özgün unsuru, şüphesiz, önce Tempra ile başlayan, Doğu Bloku ülkelerinden birinde rakip mafya kurşunlarına kurban gitmemişse, 'hayalî'den' içeri düşmemişse, otel işinden batmamışsa bilahare cipe terfi eden, Anadolu kaplanlarının lumpen versiyonunu temsilen büyük şehir eğlence yerlerini istilâ eden o takım elbiseli, hırçın 'yükselen sınıf'tı. Toplumumuzda zaten sıkı bir altyapısı bulunan lumpen ağzı, âdetâ bir tür 'beyaz lumpenlik' yarattıysa, bu süreçte bu kesimin hakkını teslim etmek gerekir.

Büyükşehir gençliği 'hoopp! Şşş! Allooo! 'ları pek sevdi. Hayatında kavga etmemiş insanların 'üzerim, çizerim' diye konuşmaktan pek hoşlanacağını elbette önce reklamcılar sezdi. Ali Desidero çıktı ortaya. O da önce daha sevimliydi, sonra 'Burası Türkiye, yok öyle! 'ye geçildi.

Medyanın 'yardımcı oyuncuları', büyük grupların esas oğlanları değil de ikinci, ucuz gazeteleri, lumpen ağzının çeşitlemelerini geliştirmek için yarışır oldular.

Sonunda ortaya ilginç bir karışım çıktı: Mesnetsiz bir dayılık tonuyla yine mesnetsiz bir kendine güveni yandan veya arkadan dolanan ifade tarzları ile birleştiren, söyleyene bir tad bir koku ve hattâ bir doku atfetmemize yolaçan, ilk göze çarpan özelliği 'iddialılık' olan bir söylem.

Beşiktaş'ta bir manavın, sandıkların üzerine şöyle bir levha astığını gördüğümde bu işin buralara varacağını hissetmiştim: 'Elmanın iyisini biz satarız! ' Adam aynı şekilde bağırıyordu da. Dünya reklamcılığının arkasına yaslanıp kendini kutlayabileceği andı bu. Artık bu piyasada iş yapabilmek için kendini nasıl ifade etmeye mecbur olduğunu Beşiktaş'taki manava anlatmayı başarmışlardı. Söylemin dışında kalan, muhatap alınmayabilirdi.

Evet, Beşiktaş'taki manavdan Komünist gazetesine... Ali Desidero'yu da unutmadan.

Burası Türkiye, işte böyle!

memleketimizde de yine mebzul mikdarda mevcut olan 'Con Aamat'lar (yazilisi:Jön Ahmet) da bu trendin kirsal kesimimize uyarlanmis hali oluyor...

Amerikan yüzyili, dünya üzerinde tüm kurum ve kuruluslariyla tam yerlesmeden önce, bir önceki devreye damgasini vuran Fransiz degerlerinin, mesafeli, civikliga meyli az estetik anlayisinin, bu gün Avrupalilarin da (bir hafta der spiegelin kapak konusu olmustu) aradigi eski degerlerin bicimlendirdigi delikanli...
Karizmatiktir...
Güney Fransa sahillerinde dolasirken, rüzgardan pacalari savrulan haşemanin (ben hasema kullandigim icin) ucunun mutlaka bir kac prense carpacagi kadar fazla miktdarda (mebzul mikdar diyo eskiler) soylu ve prens barindiran Avrupanin bundan bir 40 küsur yil önceki asil delikanlilari...
Briyantinli saclari...
gömleginin yakalari kolali...
vs...

ben en azindan böyle biliyorum...

'Fikrin ne fahisesi oldum ne zamaparasi,
Bilemem kac lirafir bir fikrin hava parasi'
diye bir beyti vardi necip fazil'in....
alakayi dereotu...

hayatinin gayesi karsi cinsden en fazla mikdarda yararlanip marjinal faydayi mümkün olan en üst düzeyde tutmak icin cabalayan girisimci...
Hayatta basarinin ölcüsü, tatminin ve mutlulugunun ölcüsü ayarttigi hatun sayisi ile dogru orantilidir....
böyel birisi iste...

Maisetini, cinsel organinin kullanim hakkini bir kac postaligina satan, baskalarini keyiflendirmenin karsiliginda ücretini alan, kendisini korumak, kollamak ve pazarlamak icin anlastigi veya eline mahkum oldugu pezevenk tabir edilen aracilara bir kisim meblagi da komisyon olarak birakmak zorunda kalan serbest meslek sahibi.. Nam-i diger ağır işçi...
Erkek versiyonlarina jigolo deniyor...

sembol

sapina kadar derby

Ali desidero

berat kandili diye de girmislerdi daha önce bu kelimeyi...

Yine bu adamin isminden olsa gerek, ayak kaslarinin topukla birlestigi yere de asil tendon diyorlar...
Futbolcularda bazen duyuyoruz asil tendonundan sakatlanmis diye...