Kültür Sanat Edebiyat Şiir

OFLAZ¹ın kelime anlamı TDK Sözlüğe göre, İyi, güzel, yakışıklı, tam, eksiksiz, gürbüz, cesur.

İnsan nesneye bir adımdır, parçasıdır, farkındalık taşımaz, ancak yokluğu görüş alanına girer, onlarsız olamayız,
bir temponun hızlandırıcısı ve yavaşlatıcısı olarak - hep - içinde ve için, varolur, kısmi olanla iletişimi kesilmez,
- hep - le ilişkisi bize bağlıdır, bir yetkinleşme nesneyi anlaşılır yapar, yoksa bir figür olarak, anlamsız içinde katkısız bir çevre unsurundan öteye gidemez, yani iletişim aktif katılımla mümkündür, bunun başlatıcısı da ancak canlının cana gelmesi ile olabilirlik taşır.

Kırık bir cam da yansıdı zaman, ilk kez gördüm,
her şey neden ziyan, neremizden ışıdı karanlık,
böyle yaman, ülküsü yaşam, dökülen parçalardan
anladık, böyle yaşanır zaman.


gökhan, 2023

Bedeli ne olursa olsun, bilmeliyiz, insanlığın en ağır trajiği.

Ben den vazgeçmiyorsan, - sen - olarak kalırsın, ama, o sen, ben değildir. Geçmiş olsun.

Filizlenmenin geçiş noktası, ve geçişliliğin özü, zamandışılığın kapısı.

Gerçek devrim, insanın kendine dönüp bakabilmesiydi, o da ekseriyetle olmaz, dolayısıyla sadece devirir.

Bu sürgünde kendime bütün gökçe yazınların oyunlarını oynayabileceğim bir sahne kurdum, duyulmamış zenginlikler gösterecektim size, geçmişini gözlüyorum bulduğunuz gömülerin, arkasından ne gelecek biliyorum,
bilgeliğim kaos kadar hor görülüyor, ama sizi bekleyen uyuşukluk yanında nedir benim hiçliğim, yüce yalnızlığımı
geçirdim orada, mayaladım kanımı, ödevim bağışlandı, artık bunu düşünmemeli bile, öte dünyalığım ben gerçekten, göreceğim bir iş yok burada.


Rimbaud, Fransız Mistik, 1891

Kendinde kaybolmuş Geceyarısının saf düşü bu, kabul edilmiş
aydınlığı tek başına duruyor karanlığa gömülü, tamamlanmışın
sinesinde, masanın üzerinde açık duran bir kitabın solgunluğunda
kısırlığını sürdürüyor, bizzat dile getirdiği kadim bir sözün sessizliği
haricinde Gecenin alışılmış sayfası ve dekoru ve o sessizliğin içine
dönen Geceyarısı fani ve hükümsüz gölgesini şu sözlerle hatırlatıyor,
Saattim ben, beni saf kılacak, nicedir ölü, kadim bir düşünce, düşüne
zulmeden bir hayalin aydınlığında raslıyor kendine - olduğu haliyle -
ve tanıyor kendini, hatırlanmayacak kadar eski, hükümsüz bir hareketin
icrasında, kendini bu kutup serabının uzlaşmazlığına bir son vermeye
davet edişinde, hayalin aydınlığı ve tekrar kapatılmış metinle birlikte,
akamete uğramış karanlığın ve Geceyarısını mutlak kılan sözün Kaosuna
karışmaya çağırışında, karanlığa yığılıyor mobilyalar, faydadan yoksun
sabit bir daimiliğe bürünüp ağırlaşmış perdeler gibi ve duvar saatinin elmasının
saf alevi, sonsuz Gecenin yegane mücevheri, onun tek yadigarı, karanlığa
akseden kendi suretinin ürünü sahici bir parıltıyla ışıldarken, saat bir yankıda
dile geliyor, Gecede eylediği hareketle açılan kapıların eşiğinde - Elveda,
olduğum gece, senin mezarındım, ama, şimdi sağ kalan bir gölgeyim, Sonsuzda
başkalaşacak. Zavallı kişi uzanmış yatıyor küllerin üzerine, ailenin bölünmez
parçaları, denizlerde eksik hiçlik damlasını içtikten sonra, Hiçlik gitti, geriye kaldı
saflığın şatosu.

Stephane MALLARME, Fransız ŞAİR, 1898


Tanrı, sonsuz bir şiirdir. - HÖLDERLİN, Alman Mistik ŞAİR, 1843

Bizimle beraber fakir o kimsedir ki, yüzü Allaha doğrudur, ama, bir talebi yoktur.

Yüreği olan kimsenin yaratıcıdan başka tanığı yoktur.

Hallacı MANSUR.

Okumasanız bile rafta bulunması sizi mutlu eder. - Michel de Montaigne. Fransız Deneme Yazarı. 1592