Önder Karaçay Şiirleri - Şair Önder Karaçay

Odunlar çürümüş olmalı
Dam üstümüze çöküyor

Renkli yıkımın çekilen röntgenin de
Doktorun yorumu sonuçla tutmuyor,
Hasta can çekişiyor

Beykoz'da
İstanbul boğazına bakardı odam
Sırtım dönük

Martıların havada kalan açlıklarının
Resmini şiirlere çizerdim...

İyi oynayan kötülerin dünyasında yaşıyorlardı,
Hainlerin iğvasına kapılmış,
Edepsiz bir yıkıntı gibi,
Ekmeğin dilimini küçültüyordu.

Şehirlerin pencerelerini mavi renk boyuyorlardı,

Yoklamayı ilk Cemal Süreya almıştı,
Mutluluktan ses çıkmamıştı.

Hala mutluluğa yoklama alanları görünce,
Mutluluk yoklamada
Buradayım diyemiyordu

Fütursuzca konuşan gözleri vardı,
Derinlerde büyük bir kıvılcım yakardı,
Görmüş geçirmiş olmasına rağmen yine de bakardı.

Ununu eleyip duvara asmış
Demelerine bakmayın,

Küskünlüğü başlatma
Hüznün bakiyesi de hüzündür bilirsin
Gidersin geride kalır gözlerin
Sonra özledim dersin

Nasıl soluk alıp verir, nefeslenirim

Başlar ayak ayaklar baş oldu,
Dünyamız tersine döndü,
Çürüdü insanlık
Yozlaşmak ikram buldu

Asr-ı saadet biteli

Doğumdan ölüme seferberliktir hayat,
İnsan önüne çıkan her menzile bir ad verir
Nefsini bu menzillerden geçirmek,
Hak aşkına ulaşması içindir.

Vazgeçmeden yolculuğun her an,

İlk insandan bu yana değişmeyen
Tek vahşet rüşvettir,
Saray dışı düşünür ve felsefeci şair
Fuzuli saraya yazdığı,
Şikayetname de;

Sır küpüydü,
Laf ebesine bağlı.

Nabzı tutamayan donanım,
Donmuştu
Tutukluluk yapmıştı