Önder Karaçay Şiirleri

Yaşamın içinde dik duracak bir ortam kalmadığında,
Dik durabilecek bir yer bulana kadar direnerek,
Gaflete düşmüşlerin zikzaklarına kapılmak değildir yaşamak.

Çıkar çarkının paslı dişlerinde umar olmak için,
Kirlenmiş makamların rahatlığında,

Çarpmayı daha çok severim,
Çarpmanın etkisiyle çoğalır diye.
Toplamayı derleyip toparlar,
Çıkarmayı bölmeye tercih ederim çıkarıp paylaşıyor diye.
Sevemedim matematikte bile bölmeyi,
Ayırıyor, bölüyor, parçalıyor diye.

Hayat esarete rest çekmişse, kendine izin verilmiş birkaç gündür,
Kış soğuğa ne kadar gebeyse, zaman üşütmeyen insafsız bir mevsimdir.
Yüreğimizi ısıtır küçük ateşler, canımızdan geçip giderken hasret çektirir gibi,
Taşıdığımız en büyük ağırlık şey son nefestir.

Güneşin mevsime çelme taktığı gibi, mevsimlerin çalındığı günler bizim günlerimizdir,

Çürükler sepetinde,
Sağlamların tehdidi gibi,
Yediğinizde ihanet tadında,
Ayıklanamıyor çürükler.

Masumların tehdidi gibi,

Adam günlerdir durmuyordu ve aniden durmuştu,
Yerinde duramayan adam adeta tutukluk yapmış gibiydi,
Duran adama durup herkes bakıyordu,
Onun gözleri dalgalanan bayrağa ve atasının gözlerinin içindeydi,
Emanete sahip çıkıyorum der gibi duruyordu ve kararlıydı sürekli durmaya.

Cumhuriyet kulun kula kul olmasına son vermiş,
Yıkılan Sultana kulluk yerine, yurttaşlık gelmişti,
Halkın kendi kendisini yönetmesi için kurulmuştu,
Atatürk biliyordu Cumhuriyeti kurmak kadar yaşatmanın önemini.

Din ile devlet işlerini ayırmış bir devrim başlatmıştı,

Bir çağ yangınına dönüşmüş zaman ikliminde,
Ecel Celalilerinin kağşamış sözlerine uzak durmak mümkün değilken,
Karacaoğlan’ın, Pir Sultan’ın, Yunus Emre’nin sözlerinin arasında dönüp dururken;
Sözü nereden alıp getirmeli?

Masumiyetini yitirmiş bir çağın karanlığının içinden geçerken,

Öldüğü zaman,
Öldüğünün bilincinde,
Kim olabilir ki!

Yaşarken ölüm,
Ölüm varken zaten yokuz.