Önder Karaçay Şiirleri

Yokluğun olağan olduğu,
Açlığın sıradanlığında,
Umudun sonsuzluğu ufukta,
Kötüler yüzünden açlık vardı dünyada.

Kimsesizliğin hapsinde,

Müddeti Adem’den beri,
İnsanlık bir ileri bir geri,
Cehennemde kendine ateş olacağını,
Düşünen mi var?

Aldatıp oyaladı hepimizi çokluk yarışı,

Dağılıyoruz kopan taraflarımızdan,
Toplanamama tehlikesine sürüklenerek,
Gün kopan parçalar gibi sığınıyor zamana,
Yitik zamanın ipine tutunmuşları görünce
Zaman da iplerini koparmış gibi geliyor, insana

Aşk; yaşadığımız hayatın kirine, pisine,
Bulaşmadığımız alandır.

Bir arınma, temizlenme yurdu gibi,
İstemediklerimize karşı,
Bilenme, direnmedir.

Yorgunuz, borçlarımız çoğalmış,
Gece uykusuz göz kapakları düşmüş,
Uyanmaya ihtiyacımız var.

İnsanlık unutulmuş, vicdan kurumuş,
Güller solmuş, sağır olmuş kulaklar.

Hayatımı büyük bir tuvale betimliyordum
Bu tuvalde yaşadıklarım,
Diğer tuvalde yaşayamadıklarım kalacaktı,
Küçük kaygıların sığ vuruşlarıyla değil,
Gerçek ve sonsuza dek yaşayacak, hatırlanacak olan,
Yumuşak fırça darbeleriyle resmediyordum.

Suskunluğumu yalnızlığıma
Ortak eden zaman
Umudu gökteki yıldızlarda
Beklediğin karanlık gecelerin
Sabahında arayan bir adam,
Sabır taneli tespihlerim

Güzellik hayattır,
Yüzünüzdeki örtüyü açtığınızda
Hayatta sizsiniz, örtüde siz.

Güzellik sonsuzluktur,
Aynada uzun uzun kendini seyreden,