Her sabah aydınlığın yeni bir penceresini açıyordu,
Cumhuriyetin köşesinde aydınlığa penceresini,
Sesleniyor, bakıyor, yazıyor, uyarıyordu!
Tehlikenin farkında mısınız diye?
Tehlikenin farkındaydı!
Kolay başarıların sonu kolay kaybedilmesidir,
Gerçek başarı zor şartlarda elde edilendir.
Bedel ödeyen değer bilir,
Birey örneğinde de,
Toplum ölçeğinde de bu aynıdır.
Bir gidişi asla bir kişi hazırlamaz...
Organizedir her gidiş..
En az iki kişiliktir...
Biri iter..
Diğeri gider
Ne çok kendimizi düşünüyoruz,
Hiç bunun farkına varmadığımız anlar,
Aklımıza geliyor
Hatta kendimizi düşünmekten,
Sürekli kendimizi düşündüğümüze dair düşünceye,
İnsanlık ölüyordu,
Ölmesin yaşasın umuduyla,
Anıta dikilmişti insanlık.
Taşa tutunamayanlar, taştan korkmuştu,
Nasıl bir korkuydu bu amansız bir tutumla insanlığın simgesine saldırıyorlardı,
Zembereği boşaldı zamanın
Timsah gözyaşları akarken,
Bir çağrı gibi siniyor gözlerime,
Gözlerinden yansıyan ize isyanım
Geçen zamanı hatırlama yolculuğunda,
Sokaklar bir gölgenin üzerine ağ gibi düşmesini,
Yaşamlar üzerlerinde ki gölgeni gitmesini
Bekleyenlerle dolu
Ağa her düşenin başına
Fırtına kopsa hiç bir şey düşmüyordu,
Dünkü boyun eğiş yarını hazırlıyordu
Yeniden dirilmesi gereken sararmış yapraklar,
İnsan ruhunu basan sevgi seline muhtaçtı
Yıllar yılıdır aramızdaki bağa
Düğümler atıyorlar
Kötülükleri bitiremedik,
İyilikleri de artıramadık
Biz aslında kötülüğü beslediğimizi bilemedik.
Sürekli kendi planlarımızı yaptık,
Evreninde bir planı olduğunu düşünemedik.
Omzunun üzerinde iki penceresi olan
Bir güneşle dolaşıyorsun
İki ayaklı gezici karanlık yüzünden,
Senin gibi daha kimler karanlıkta kalıyor,
Çünkü karanlığa çekiyorsun insanları,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!