Kültür Sanat Edebiyat Şiir

şimdi ben ne yapsam

sen kendine sanırsın

bir çiçeği öperken ki dudaklarımın

sarıya sarılışımın

yeşili koklayışımın

ne ilgisi var ki canım...

kendi gölgemdir kendime arkadaş

hani neydi o?

uzun bir ırmak akarken taktığın öykü saçlarıma...


hani nasıldı?

gün kırmızı

geceler zümrüt yeşili

şırıl şırıl bir kasenin göbeğinden içimemişmiydik hayatı..


hani nerde o?

göğsüme giydirdiğin kızıl maske..

korkular aynı yerinde durmuyor

renkler sonra değişti

koşuşan bir sesin ilk kıvrımı gibi

dilime çok yakıştı kimsesizlik..

dinle küçük adam!

'artık sende herkes gibisin'*

şimdi sen her hayali kendin sanırsın..

İZ

acıyla geçtiğim yoldan geçiyorsun
izlerime rastlıyorsun, bıraktıklarıma,
orada o yolda çekmiştim ruhumu patlatan fitili
benden savrulan parçalar kurusa da,
izleri var hala yolun kenarında.

izini sür yolun, acının ormanı büyütür insanı
vakit geniştir, ufuk sandığından daha yakın
acıyla geçtiğim yoldan geçiyorsun,
ustası olacaksın içine gerdiğin tellerin
hangi sızıyla titrer içinde, hangi sesle
büyük bir aşk, hangi sesle ölür, bileceksin.

ne zamandı bilmiyorum. yaşadıklarından sana
kalan tortu, seni olduğun yere çakan, olduğun
yerde fırtına koparan korku. kendi sarmalında
döndün, döndün, sanma ki daha dönmeyeceksin
kalsan da bir yer için, aslında hep gidiyorsun.

şimdi, acının ormanından geçiyorsun
her şey bir daha kanasa da
ne geçtiğin yola ne sana dokunabilirim ben
geç meleğim, senin de şarkıların olsun
içindeki telleri titreten..


Birhan Keskin

Buruşuk bir gözyaşıdır şimdi zaman..

işte gidiyorum;

beni imla hatalarımla

beni serin sularımla

beni yeşil göğüm mavi rüyalarımla

hatırlasın dostlarım...

ve

cenazema gelmesin!

ölüm döşeğinde şiirini yağmalatan hiçbir adam!

Üniversite yıllarında;

kaldığım kız yurdu otobana bakıyordu.Her gece saat 12 de birkaç arkadaş toplanır,etüt odasının büyük penceresinin önünde,emektar yurt-kurt battaniyelerinin üstünde bağdaş kurar,yasak olan fakat her odada da mutlak mevcut bulunan eski anane radyolarını en kısık ayara getirir,her yarım saatte bir geçen ve şehirler arası yolcu taşıyan otobüsleri izlerdik..ve giden yolcuların nereye kime gittikleri hangi duygular içinde olabilecekleri hakkında hayaller kurar hüzünlenirdik..herkesin gitmek istediği uzağı olurdu..lanet bir kalmakla çivilenmişlerin dışında..onlar da hüzünlenirdi elbet gidişlere..hiç gidemeyeceklerini bilseler de..
en çok gitmek isteyenler asla gidemeyenlerdir demişti çok eskiden birisi..oysa anlamsız gibiydi söylediği..

ve dahi;

azalar şahit günahlarıma

ve dahi;

geceler şahit baş ağrılarıma

ve dahi;

sabahlar şahit ağaran saçlarıma..

cat stevens

'wild world'