© Copyright Antoloji.Com 2016. Bu sayfada yer alan bilgilerin her hakkı, aksi ayrıca belirtilmediği sürece Antoloji.Com'a aittir. Sitemizde yer alan şiirlerin telif hakları şairlerin kendilerine veya yetki verdikleri kişilere aittir. Sitemiz hiç bir şekilde kâr amacı gütmemektedir ve sitemizde yer alan tüm materyaller yalnızca bilgilendirme ve eğitim amacıyla sunulmaktadır.
Oysa zamanın ilk yaratıldığı gün sevmiştim ben seni...
Adını seni henüz tanıyan fakat güzelliğinin heybeti karşısında zayıf, çaresiz düşen yüreğimin her bir yerine lekesiz gökyüzünün sonsuzluklarından yağan yağmurun ilk damla tanesinden yazmıştım ...
İlk mehtaplı gecenin bağrına aydınlık veren lakin...
Gözlerinin aydınlığı karşısında sükuneti kaybetmiş yıldızları indiriyordum sonsuzluk renkli gözlerine...
İlk ay ışığının nurani parlaklığında haykırmıştım sana olan sevdamın siyah beyaz hislerini...
İlk kez yankılanıyordu bir ağıt ve...
İlk kez Göklerin Yegane Sahibi dinliyordu yeryüzünden arşa yükselen aşkın keder ağıtını...
Rahmet yerine imtihan buyuruyordu...
İlk defa aşk, özlem kederini yudumluyorduk...
Her yudumda dağ gibi hasret birikiyordu ciğerlerimize...
Gönül vuslatlarımız hayal oluyor ...
Hasretimiz baki kalıyordu...
Dinmiyordu aşkın elemi göğüs kafeslerimizde...
Durmadan sancıyıp...
Bir bakteri gibi yayılıyordu gözlerimizden sonsuzluk deryasına...
Keder olup...
Sitemli bulutların gözyaşlarına dönüyordu ...
Ve bulutlar sevda nağralarımızda ağlıyordu...
Yeryüzü aşkımızla sulanıyordu...
Bitmiyordu sevda hüznümüz...
Devirler değiştikçe...
Renk ve isim değiştiriyorduk...
Bazen sahra denizi gibi çöl rengine bürünüyor...
Bazen de Nuh A.S' ın tufanı gibi yeryüzünü gözyaşlarımızla yıkıyordu...
Ve hayat biz ile başlıyordu yeryüzünde...
Bazen bir gül karşısında umursanmaz bir papatya yaprağı oluyorduk...
Yapraklarımız bir hiç uğruna fallarda heba ediliyordu...
Oysa biz her bir yaprağımızda ayrı bir hissi ayrı bir sevgiyi işlemiştik...
Kimine aşk ...
Kimine umut...
Kimi ne umutsuzluk ve çaresizlik isimlerini vermiştik...
Lakin ilk biz…
Aşkı yüreklerimizde taşıyıp,
Umudu kana kana yudum yudum içmiştik...
Sonradan...
Çaresizliğin umutsuzluğun girdabında sürüklenmiştik...
Her yanımız param parça...
Gökten düşen aşk ateşinin sevda taşları sinemizi yakıyor, yıkıyor…
Gözlerimizde bin bir umutsuzluk...
Lisanımız yedi bin parçaya bölünmüş…
Kimine Seni Seviyorum sözü …
Kimine Ayrılık…
Ve yine biz paramparçayız…
Biz bir olamayız…
Göklerden gelen karar kavuşmak hayali bir vuslat…
Sen gökteki aydınlık güneş…
Ben yeryüzünde kara toprak…
Ben var oldukça…
Bir sana muhtaç
Tek Sana Muhtaç….
Oysa zamanın ilk yaratıldığı gün sevmiştim ben seni...
Adını seni henüz tanıyan fakat güzelliğinin heybeti karşısında zayıf, çaresiz düşen yüreğimin her bir yerine lekesiz gökyüzünün sonsuzluklarından yağan yağmurun ilk damla tanesinden yazmıştım ...
İlk mehtaplı gecenin bağrına aydınlık veren lakin...
Gözlerinin aydınlığı karşısında sükuneti kaybetmiş yıldızları indiriyordum sonsuzluk renkli gözlerine...
İlk ay ışığının nurani parlaklığında haykırmıştım sana olan sevdamın siyah beyaz hislerini...
İlk kez yankılanıyordu bir ağıt ve...
İlk kez Göklerin Yegane Sahibi dinliyordu yeryüzünden arşa yükselen aşkın keder ağıtını...
Rahmet yerine imtihan buyuruyordu...
İlk defa aşk, özlem kederini yudumluyorduk...
Her yudumda dağ gibi hasret birikiyordu ciğerlerimize...
Gönül vuslatlarımız hayal oluyor ...
Hasretimiz baki kalıyordu...
Dinmiyordu aşkın elemi göğüs kafeslerimizde...
Durmadan sancıyıp...
Bir bakteri gibi yayılıyordu gözlerimizden sonsuzluk deryasına...
Keder olup...
Sitemli bulutların gözyaşlarına dönüyordu ...
Ve bulutlar sevda nağralarımızda ağlıyordu...
Yeryüzü aşkımızla sulanıyordu...
Bitmiyordu sevda hüznümüz...
Devirler değiştikçe...
Renk ve isim değiştiriyorduk...
Bazen sahra denizi gibi çöl rengine bürünüyor...
Bazen de Nuh A.S' ın tufanı gibi yeryüzünü gözyaşlarımızla yıkıyordu...
Ve hayat biz ile başlıyordu yeryüzünde...
Bazen bir gül karşısında umursanmaz bir papatya yaprağı oluyorduk...
Yapraklarımız bir hiç uğruna fallarda heba ediliyordu...
Oysa biz her bir yaprağımızda ayrı bir hissi ayrı bir sevgiyi işlemiştik...
Kimine aşk ...
Kimine umut...
Kimi ne umutsuzluk ve çaresizlik isimlerini vermiştik...
Lakin ilk biz…
Aşkı yüreklerimizde taşıyıp,
Umudu kana kana yudum yudum içmiştik...
Sonradan...
Çaresizliğin umutsuzluğun girdabında sürüklenmiştik...
Her yanımız param parça...
Gökten düşen aşk ateşinin sevda taşları sinemizi yakıyor, yıkıyor…
Gözlerimizde bin bir umutsuzluk...
Lisanımız yedi bin parçaya bölünmüş…
Kimine Seni Seviyorum sözü …
Kimine Ayrılık…
Ve yine biz paramparçayız…
Biz bir olamayız…
Göklerden gelen karar kavuşmak hayali bir vuslat…
Sen gökteki aydınlık güneş…
Ben yeryüzünde kara toprak…
Ben var oldukça…
Bir sana muhtaç
Tek Sana Muhtaç….
teşekkür ederim Kalbi Kırık Serseri kardeşim hayat ile mücadeleye devam iyi diyelim iyi olsun
Bir selam vermek gerekmiş kendini cadı diye tanıtan biri ne burada mı acaba?
Uzak görünsede kutup yıldızı ışığı hep yakın ve tanıdıkdır....
Kağıdın kalemi düşlemesi gibiydi herşey...