Seyfi Karaca Şiirleri - Şair Seyfi Karaca

Senin dalların ince
Yükün taşınmaz derecelerden ağır mı ağır
Canını yolda bulmuşu olmaların bağlandığı iplerle
Üstün yağmur
Altın kaygan ve yahut çamur
Senin.. oralar fani

Son güz rüzgarları estiğinde dallarında firari gönlümün
Çimen çiçek aynı telden
Aynı dillere
Çözülüp savrulan delisiyle dolu yankıların
Vapur kenarı denizlerinde
Kuzey hoyratları gurbetlenen fırtına kuşları gibi

Her yürek
Her yarayı kaldırmaz...
Kimine tırnak çiziği çentik yük gelir,
Kimine dağlar devrilse yarasına şuncacık şey...
Ar damarı yırtılmış yüreksizliğe aşk ağır gelir aşk..!
Aşk diye diye yanıp tutuşanaysa

Toprağın bağında bağlanmış kurdelesi baharın
Ne önemi vardır, susam olup kokmasan morunda meskenleşen alları?
Ne önemi vardır iz düşürmesen ebrusuna sunasına delolmalar denginin...
Kar yanmış,
Susuz kalmış sendeki mihman olan derya,
Gelmiş geçmiş ve gitmiş sendeki vakit, sen sana uğramadan

Bahar toprağında buğlanınca zor hayallerin meskeni
Atlar koşulunca dağlarda tüten dumana
Damlarda otura otura usanmış kar....
Gidesi tutunca diyarı köşküne aşkı çağlayan akar suların
Sorulur mu müsade var mı diye amana gümana
Sebepsin ey gelen konuk

Hayat
İnsan ve yaşam tacirlerinin eline kafeslenmiş bir kere
Sermayesi herzaman
Aç ve yoksul bırakılanların özlemlerini
Yazılı bir tanrı buyruğu gibi düşte hayalde sallayarak
Gelir gider hesabı daima hani

..İp ince çizgidir,
Herzaman aralığında insanı ana sığdıran
Meselenin özü-sözünde aşk dillenirse
Aşkın dillendiği gönüllerde aşıklık dem süzer
Allanır pullanır çiçeklenenlerden kor yanar gül gülistan
Küllenenlerden dirilen bahçebaharlar dirilir ve dinlenirse

Barınağını sırtında yuvalalan kimi hayatlar içinde
Nasıl kol kanatlanma olaydı ki kuş...
Yaptığını kendi elleriyle hemen bozsun?
Yıllarını yol kıyılarında hasretle bekleyen huzurundan
Kopan her samimiyet bağıyla adım adım
Daha da gelmez uzaklara götürürken insan

Dünyanın neresine giderse gitsin
Kendine varamadıkca insan
İnsan dünyanın neresine giderse gitsin,
Varıp yetiştiği soluğunu canım cananımsın diye
Yöresinde yanında bilmedikce insan
Boşuna keşiftir sonrası

Üryan bir uykuda
Gittiğinde ellerim darbukanın dostluğuna
Acemşiran suzinak
Saba hicaz geçerek
Kütüüüür kütür hayatın yürek dokunuşlarında
Değdikce elavuçta durmayanlardan yüreğim