Osman Öcal Şiirleri - Şair Osman Öcal

Baharımı kara kışa döndürdü,
Dengesi bozulan mevsimler şaşkın.
Ayaz vurdu hevesimi söndürdü,
Hazanı görmeyen dal olmaz ışkın.

Ayva çiçek döktü hani yaz nerde,

Dünya ne şinanay ne de dümbelek,
Kendi kaderine kırıldı Şahan.
Boz bulanık idi duruldu Şahan;
Nerde hayat dokuz renkli kelebek.

Ne cemre bıraktı ne bahar kaldı,

Bir kasıma sarkarken haziranın yedisi
Kimi kandile vurgun kimi saray savaşı
Kimi pavyon faresi kimi medya kedisi
Kimi sazda cümbüşte kimi halayın başı

Gece çalan ufuklar gün doğurdu türesiz

Duman duman eser başımda yeller,
Dört mevsim içinde çilem uyanır.
Durulmaz derdimiz hayli bir zaman,
Boyanır sevdaya bey oldum sanır.

Bir bahar akşamı üşürken odam,

Sevgiyi Kutsamak Gülce Buluşma

Ey siyahı gözlüm dudağı kiraz,
Zülüfler gerdana ederken niyaz;
Efkârı çileyen dertli bülbülün,
Her günbatımını çalar bir ayaz.

Ruhumdaki son düğüm tenime deli fişek
Valığımın toplamı menzile konmuş hedef
Yüzsüz kılıf içinde çengiye yorgan döşek
Boğazıma yağlı ip yaylı tambur zilli def

Törelensin yeniden mızrabımız telimiz

Tatlı dillim aşka sözlüm karda ceylan buzda nar
Bal dudaklım ağca yüzlüm cemre düşmüş ilkbahar
Mor siyah saç telli zülfün gönlümüzden taç giyer
Al yanaklım türkü gözlüm bende sonsuz sevda var

fâ’ilâtün/fâ’ilâtün/fâ’ilâtün/fâ’ilün

Kişioğlu kendi kendin bilmeli,
Ne bu dünya ne varlığı kalıcı.
Cüceyi dev eder samı tan yeli,
Mızıka takımı üç beş çalıcı.

Oturanı kan içerken masadan,

Feleğin elinden geçti yazısı,
On yıl oldu gitti gelmez kuzusu.
Ölene dek meyvesini toplar o
Tomurcuktu çiçek açtı sızısı.

Ne telafi mümkün ne var ilacı,

Ata yurdum Türkiye’min elinden,
Bire bin alacak gayreti vardır,
Namert olur inen namert belinden,
Mankurtlar içinde kıymeti vardır.

Geçince eline hüküm sırası,