Osman Öcal Şiirleri - Şair Osman Öcal

Mor dağların eteğine kurduğun,
Obanızdan geçtiğimi gördün mü?
Kar suyuyla saçlarını yıkarken,
Aynı sudan içtiğimi gördün mü?

Yaslandıkça karlı dağın döşüne,

Gönlümüz deniz gibi eksik olmaz boramız
Vurulan yerden kanar uyumayan yaramız

Gelmemişti başıma böyle bela böyle dert
Gündüzler susuz şişe gecelerim muhannet

Dağların zirvesinde koynuna sarmak için,
Bölünen uykuları ateş sarar her seher.
Ayrılıklar bir dalış uçmağa varmak için,
Al al olur bayrakta nice yiğit nice er.

Azap toprağı gibi gök delirip kanarken,

Bozkır ortasında yükselen sancak
Kaynaşır sinende tören törene
Dinmez Malazgirt’ten kopan fırtına
Otağından ak post seren serene

Ne asırlar yordu ne savaş yordu

Sözü özün aynası dili millet diliyse,
Ya haykırmalı şair ya kalemi kırmalı.
Benliğiyle barışık hele gönlü deliyse,
Ya haykırmalı şair ya kalemi kırmalı.

Gri suyun dalgası ve perdesiz bir keman,

Felsefesi insanlık fedakârlık cesaret,
Varlığına hükümlü ululaşır bir çınar.
Ne hayata dargınlık ne zamana esaret,
Barınmıyor zihninde, suyu tatlı bir pınar.

Bazen gül rengi kanar bazen ağıt dikene,

Sorma bre! Sorma bana,
Durulmadan caz meydanı.
Deyiş deyiş kolca kopuz,
Kurulmadan saz meydanı.

Paşa gönlü çatık kaşa,

Hasbahçe gülüne bir çift sözüm var,
Ne dilsizim ne yabanda gözüm var.
Özünden tutuşmuş bir alaz ile,
Yaramı dağlayan kızıl közüm var.

Gönül hareminde yalnız sultansın,

Ey Yâr(TRİTENA- YABANCI KÖKENLİ)

Uçar bulut bulut, kar gibi sevgi
Ne rüzgâr dağıtır ne söner bende;
Boğar da efkâra gelmez mi o yâr?

Her köşeden saldırır; örtü bizim pire siz,
Şeytanı şer güldürür, gark olunuz yere siz.
Benliğe dûçar mısın, bir Deli Karçar mısın?
Gök ulusum bildirir: Kurt ulumaz töresiz.

Müfteilün / fâ'ilün / müfteilün / fâ'ilün