Osman Öcal Şiirleri - Şair Osman Öcal

Oku kendin âlim et,
Kullanana bir nimet;
Şu siyasal İslam’ın,
Arkasında ganimet.

Hilesiz olmaz oyun,

Kar mı yağmış zülüflerin teline,
Dürülmemiş papatyaya benziyor.
Yol vermiş simanız hazan yeline,
On dördüne giren aya benziyor.

Ağrımamış ağrımasın başınız,

Yanmışa can veren ey Koca Pınar,
Gözünden dökülen sel bizim için.
Her mevsime özgü kahır çekersin,
Ağlayıp yaşını sal bizim için.

Hız alır baharda yazın yavaşlar,

Sağduyu vebasından sokaklar alev alev,
Ne korku ne keder ne de bir telaş gerek.
Ruhunun ölüşüyle uyur iken koca dev,
Donanımlı bir örgüt ve örgüte baş gerek.

Bayrak yere düşerken başımda çarık izi;

Gönül duvarına asılan resmin,
Aklı sürgün gözü elde olur mu?
Nağmeler arası yazılmış ismin,
Kadri bilinmezse dilde olur mu?

Başında sevdalı eğlerse pınar,

Geceler karabasan aydınlığım hükümsüz,
Dönüşü yok geriye postu bir kez serdi mi?
Bilmez idim bu kadar mutluluğu çekimsiz,
Başımın gölgesinde yoğurmuşum derdimi.

Öyle derin bir yara kanadıkça kanarım,

Mağduru oynayıp yapılan darbe,
İnancına kılıf yüz olur sanma.
Götürür zalimi divanı harbe,
Oyunda iki taş cüz olur sanma.

Türesiz adımda kin işi vardır,

Gönül canı dilden eyledi niyet,
Açarsan divanı tel bayram eder.
Ölüm uykusuna varmaz eziyet,
Biz aşkın salında el bayram eder.

Hazana uğradım yazım geçerken,

Derler ki efem
Canavarmış trafik,
Sana da sehem
Çıkarır bu grafik.

Kaypakça yollar

Mecnun diyarında aşkın pirini,
Görürsen sevdiğim beni hatırla.
Turnalardan haber soran birini,
Görürsen sevdiğim beni hatırla.

İnleyen nağmeye dönerken zaman,