Osman Öcal Şiirleri - Şair Osman Öcal

Bir vardı bir de yoktu firen yaptı dengesiz,
Çiğnem dilinde koktu bakın köhne renge siz;
Toprak şeref bilir de o karnında patlıcan;
Al bayrağım buruktu, düğün kurdu yengesiz.

Mef'ûlü / fâ'ilâtü / mefâ'îlü / fâ'ilün

Zülüfler gerdana gergef işlesin,
Koy başını sinemizde kışlasın.

Yanakların alev alev yanarken,
Dudakların bal şerbeti sunarken,
Gözlerin gözümden içip kanarken,

Şu dünyanın adaleti,
Kimine taç kim âleti,
Başımın sarma belası,
Bir ejderha hayaleti.

Başköşeden tapu alan,

Miskinin gönlüne girdiğim zaman,
Taptuk kapısında kula dönmüşüm.
Çiğ iken pişerek Yunus misali,
Tanrı’yla söyleşen dile dönmüşüm.

Nesimi’de yanan kor ateş iken,

Ağır ağır göynüyerek uğrundan
Bozlak ustasının ezgin çığrından
Bozkır diyarının yanık bağrından
Garip geldi garip göçtü bu handan

NAKARAT

Sevenler mutlanır seven razılar
Bülbülün ettiği zardı neyleyim
Katar tutmuş içimdeki sızılar
Benim de sevdiğim vardı neyleyim

Bu akşam ondaydım ay hilal oldu

İster amber sürün ister derde düş,
Kokunu getiren yelden beter ol.
Çisil yağmur gibi bulanıp akma,
Sunası yeşilbaş gölden beter ol.

İçimde büyüyen çıbansın ursun,

Al kısrağı şaha kaldıran güzel,
Uçuşunu gördüm anka kuşunda.
On dördünde misin yoksa on beş mi?
Gelin kınalarlar senin yaşında.

Saçların tarumar yel vurur tozar,

Her fısıltı bir boran kalay açmaz bakırı,
Göğün rengini kıran gün bile kirli sarı;
Sokağın ruhu viran şu kristal şehirde.

Baş omuzun restinde püsenler diken gibi,
Buz denizi üstünde bel veren yelken gibi;

Bir güzelin ellerinden sunulan badeyle kandım;
Pirler ocağında yanıp bir bölük düşten uyandım.

Deli gönül abdal olmuş gezer leyla ardı sıra,
Toprak ananın bağrında tünetir sevdayı kora.
Can bedenin kurbanıdır çekile meydanda dara;