Osman Öcal Şiirleri - Şair Osman Öcal

Meşin Koltuk

Ne ayağın ayak ne başın tekin,
Bilirdik ki namus sende
**************Şeref ar sende.
Yükün yük amma değişmiş lakin,

Deruni felsefenle kaderimi bağlarken,
Varlığımla var olup düşlerimi kemirdin.
Bulağından beslenip öz içine ağlarken,
Ne açgözlü belasın semirdikçe semirdin.

Kaygan zemin üstünde bir besteye belenip,

Bulutlar ağlayınca bir gülme tutar beni,
Kırmızılar giyinmiş gelincikler arası.
Alnıma inen damla göl olup yutar beni,
İmdadımda küllenir şimşeklerin narası.

Kanı baştan çıkarır ilkbaharın kokusu,

Taş Buldum

Dostlarıma el uzattım gül sundum
Karşılığı hep kafamda taş buldum
Göçtüğüm yerlerde sıcak yaz umdum
Kanımı donduran soğuk kış buldum… ………Âşık Gürkani

Hıyar şişip tere düştü
Aklına bir pire düştü
Asra uzanan asalak
Uçurunca köre düştü

Kör omzunu üfeledi

Bilge idim cesarettim töre idim şuurdum,
Türk denilen adımı tüm cihana duyurdum.

Tanrı birdir ülkü bir bin parçayı bir eder,
Yeniden Ergenekon bir kılavuz bir lider.
Yenigün sıcağında pas sıyırsın pusatlar,

Gözüm oturdu gözüne
Gözlerim ki bahar gelsin yaz gelsin
Gelmesin kış, düşmesin hazan yağmurları
Yağmur bulutu gözlerine
Göz sızlarsa içten sızlar nem sızlar

Mevsimin gizeminden yine taşar yüreğim;
Hazin hazin kanayan her hücresi kızıl nar,
Bulanıp durulmayan bu pınar başka pınar,
Al köpüklü tay gibi dörtnal koşar yüreğim.

Birer birer koklarken bahçemdeki gülleri,

Baktım simasına gül demet demet
Her demedi bir bir süzer bu gönül
Baktı daldı koparmadan kıyamet
Elif elif olmuş tozar bu gönül

Baktım gözlerine diz çöker gibi

Akşam olup ıssız gece çökünce,
Ay düşer önüne büyür gölgeler.
Gül evine döner gönül sarayım,
Her dakikam bir düşünü söbeler.

Can uyurda deli gönül dayanır,