Bu hüzün bitmez,
Ben dünden daha sarhoş.
Karşımda hayalin oturuyor.
Bir çift siyah zeytinim gözlerin.
Her uyandığımda yokluğun çoğalıyor.
Kimler kimler yaşamıştı bu yerlerde;
Bir baktım da,
Üstü açık mezar olmuş evler.
Dile gelen viranenin
Duvarındaki iki kardeşin resmi
Derinden bir ahh ettirmekte.
Yatağın yol,
Yastığın kolunun üstü.
Aralıksız ölüyorsun uykunda.
En çok da aralıkta ölüyorsun
Buz tutmuş yatağında.
Yüzünde ne çok gözyaşı kurumuş
Bir bakın etrafınıza
Ne çok insan kılıklı var
İçi karanlık
Dışı beyaz sıva
Sıvasında ben hep haklıyım yazar
Fırsatını bulduğunda
Niye bir insanı ölünce kıymetlendiriyorsunuz?
Onun için bir şey yapmanıza gerek kalmıyor değil mi?..
Ben, ölünce kıymetlendirilmek istemiyorum mesela...
Kalsın! İki yüzümüz gülünce, saldırıya geçenin kıymeti.
Kalbiyle değil, yüzüyle gelenin samimiyeti!..
Kalsın! Ben gittikten sonra bana akıtacağı gözyaşı...
Ah yalan dünya!
Bi' gönlüne beni sığdıramadın.
Açtım canımın kapılarını
Gelsin ölüm.
Topladım parçalarımı
Gözlerim dediğim bir çift valizime.
Kesip atılmalıydı bu kısır döngü...
Gecenin rengi kankırmızı
Gözden gelen pişmanlığın benziniyle
Yaktığım biz dediğimiz bütünden.
Nasıl da kor ve dumanız
Okyanuslar gelse, yağmurlar yetişse
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!