Umut kapıyı çaldığında
Gelen hayalin çıktığında
Hicranın düşe sızdığında
Eylül ağrım döner evine
Kalbime ıslık çaldığında
Hayalin inandırdığında
Kalp atışı hızlandığında
Sevinçler serap çıktığında
Eylül ağrım döner evine
Albümler açıldığında
Kırk iki kez ölüp kırk iki kez yaşlanırmış insan birden hüzne...
Parklar en çok yaslıları ve yaşlıları bağrına basıp dinler.
Ve her gün batımına doğru ellerimde garip bir telaş başlar.
Yaslının ve çoğu yaşlının kapısını hüzünlü akşam açar.
Çocuklar gibi salıncaklara binip uçup gitmek istiyorum.
Ki akşam yorgun yüreğin dönüşü hüznün sizden önce gelişi.
Boşalttım kendimi aynalardan
Özledim yazıp.
Dolaptaki elbiseler benim değil artık.
Gözyaşlarımı valize doldurdum
Bir kelam, bir kalem bırakıp ceplerime.
Ayakkabılarıma veda ettim
Evet bir şeye hayrım yok!
Kendinden önce
Yüreğime parası gelsin demediğim için.
İki yüzlülüğe fırsat kollayıp
Karşımdaki uykuya döner dönmez
Dilimi sırtına saplamadığım için.
Neşter dünleri kanatıyor
Tabip yaramı saramıyor
Ömür söküğü dikilmiyor
Yarınla aram açılıyor
Eylül nefesini aratan
Avaz avaz
Bir şiir var şimdi içimde
Öyle savruk
Öyle kavruk.
Ne kaleme sığar bu
Ne gözden taşar
Sözüm ona raflarımda tozlanacaktım
İsteğim üzerine
Şimdi yığın yığın düşüyorum
Kibrit uçlarına.
Avuçlarımın içindeki ıslak dualara
Tara gitsin.
Ölünce kıymetli olunuyor.
Beni yalnız
Kurşun kalemin ucundan kırılan
Kurşunlar öldürsün.
Tabutum da kurşun kalem olsun.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!