Kendimi bir eylül yaprağı gibi buldum içimin kıyısında
Rüzgara yenik.
Uçtum uçtum uçtum içimde
Kanatsız.
Gök yüzüne kondum
Maviydi.
Sonra içimin sokaklarına düştüm evsiz barksız;
Kara bir lastik ayakkabı vardı ayağımda geceden.
Ellerimi ceplerime basmışım tıka basa yokluktan;
Umuttan bir kuruş buldum o da hiçbir şey etmedi.
Derdimi anlatacak bir kapı bulup çalamadım;
Aşk aynı zamanda kimin kimsen olmaması demekmiş...
Değer verip yüreğime serptim;
Güneşi katletmişler.
Gönül camlarından ayaz vuruyor.
Samimiyetim de beş para etmedi
Ne yoksul kesimin çocuğuymuşum ben
Nasibime düşen yine hayal kırıklığı.
Gönül çölüne
Gökler dolusu sevmek yağdım
Derya denizken
Ellerimde buhar kaldım
Aşka bir yudum suya
Gözlerinden, kalbine yol aldım
Benim ilkbaharım.
Beni acının karanlığından çıkarıp
Düzenli olarak doğan güneş yanım.
Kalbimin tomurcuğu
Ömrüme çiçek açtın.
Diğer adın Gelincik.
Ne vakit
Yürek boyu kısaya denk gelsem
Yusuf'un düştüğü kuyuya itildim.
Umut diye bir kervanım var
Yollarını dört gözle beklediğim.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!