Karar verirken, nefsinin süzgeçinden değil, kalbinin süzgeçinden geçir; zira, kul hakkı ağırdır!...
Íçim ağrıyor
İçim hep bi' ağrıyor
Tabiplik değil
Biliyorum çünkü niye ağrıdığını
Varlığından yokluğuna düşme ağrısı bu.
Gelip geçtiği
Bitiremediğim bir yol omzumdaki.
Ne uyuyabiliyorum
Ne uyanabiliyorum.
Yüzümdeki bunca hazal yığınına rağmen
Nasıl kopmaz takvimden bir yaprak.
Nasıl hiç geçmez zaman.
Kaçmak istedim
Kendinden uzağa kaçamazmış insan
Taş yerinde ağırdır misali
Köklerimin üstüne düştüm apansız
Ben en iyi sürünmeyi bilirim efendim
Sürgün edin beni en uzağa...
Bayram gelmiş,
Duygularımızın evinde
Odaların camları kir içinde
Perdeler desen gri
Dantellerin üstü tozla örtülü
Yığılan bulaşıklar dertlenmekte
Ah serseriyim
Ah derbederim.
Nerede kiminle değil
Bir tek seninleyim.
Her sabah çiğ düşüyor kirpiklerime.
Ah çilekeşim
Hoca sela vermiyor da
Canın öldü diyor sanki.
Gözyaşım dökülüyor minareden.
Sokağımı insan seli alıyor.
Yolun ortasında kanat çırpıyorum ardından.
Adını haykırıyorum bi' bi' daha.
Can evine kar yağanın teni kefen soyunur.
Günlerce süren ölümünün ardından,
Bir amaca tutunarak dirilmektir başlangıç.
Bugün yanındayım diyenler yarın yanında olmayabiliyor,
Sen senin yanında olacaksın her bir başlangıcınla.
Düştüğün yerden tekrar ayağa kalkmak zordur elbet.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!