Rüstem Badıllı 3 Şiirleri - Şair Rüstem ...

Bir zamanlar sevda doluydu her köşe,
Şimdi yalnızlık sarmış dört bir yanımı.
Anılar, derin yaralar açar içimde,
Her hatıra, bir kederin resmi gibi.
Gökyüzü bile kararmış bu sokakta,
Yıldızlar kaybolmuş, umutlar sönmüş.

Bir sabah doğar, suskun bir dağ köyünden
Kavruk ellerinde ekmek, alnında ter
Kanun kim, hak kim bilmez dağların çığlığı
Sarı yamaçlarda savrulur hayat, ince bir rüzgar gibi.

Gözlerinde keder, dillerde suskunluk

Ağzımda bir şehrin pası var,
suskunlukla çalkalanıyor her cümlem.
Tütün gibi tükeniyor içimdeki yıllar,
ve ben hâlâ dumanı soldan içiyorum dostlar.

En çok,

Gözlerin, gecenin derin çukurlarında parıldar,
Kayıp yıldızların hüzünlü melodisiyle dolup taşar,
Bir zamanlar, bu yollar boyunca yudum yudum sevdik,
Şimdi caddeler, anılardan kurumuş birer nehir.

Çiçekler, solgun hatıralar gibi açar,

Gözlerin, gün batımının eriyen pembesi,
Bir bahar rüzgârı gibi dokunur kalbime,
Kimi zaman bir kuşun kanadında hafif,
Kimi zaman, kara bir bulutun ağırlığında,

Dudakların, çiğ taneleriyle ıslanan yaprak,

Kimi zaman bir bakış, kimi zaman bir gülüş,
Hayatın sessiz köşesinde, bir sır gibi durur.
Bilmiyorum, belki de rüzgarın fısıldadığı,
Bir yudum mutluluk, bir anlık huzur durur.

Geceler uzun, yalnız yıldızlar benimle,

Bir sabah güneşi düşer pencereme,
Senin gülüşün gibi yumuşak ve sıcak.
Küçük bir dokunuş, bir ömre değer,
Sözlerin, rüzgar gibi, hafif ve nazik.

Seninle her an, bir şiir gibi akar,

Sokak lambaları solgun,
Yalnızca köşe başlarında
Bir kadının rujundan süzülen
Kırmızı ışıklar var.
Benim sokaklarımda hep bir eksiklik hissi,
Bütün kalabalıklara inat,

Kimse görmedi yangını,
Sadece dumanı konuştular.
Oysa ben,
İçimdeki tüm evleri yıktım

Sen yürürdün kalabalığın içinde,
Ama hep bir başkasının gölgesiyle...
Bakardın gözlerime,
Sanki ben değilmişim gibi bakan bir başkasına benzerdi bakışların.
Sen, sen değildin çoğu zaman.
Ya da öyle iyi gizlemiştin ki kendini,