Anıların Yolu Şiiri - Rüstem Badıllı 3

Gözlerin, gecenin derin çukurlarında parıldar,
Kayıp yıldızların hüzünlü melodisiyle dolup taşar,
Bir zamanlar, bu yollar boyunca yudum yudum sevdik,
Şimdi caddeler, anılardan kurumuş birer nehir.

Çiçekler, solgun hatıralar gibi açar,
Her tomurcuğun ardında, bir yüreğin sessiz çığlığı,
Ağır ağır geçerken zaman,
Bir gölge gibi sarmalar ruhumu,
Sırtımda, geçmişin yorgun yükü.

Bahar geldiğinde, umutlar yeşerir,
Ama ben, yalnızlığın soğuk rüzgarında savrulan yaprak,
Bir tarafta sevda, diğer tarafta hasret,
Aşkın özlem dolu sarhoşluğunda kaybolurum.

Gecenin koynunda hayaller uyanır,
Bir şairin kaleminden düşen kelimeler,
Yürekten yüreğe, okyanusları aşar,
Her dize bir yolculuk, her beyit bir gemi,
Fırtınalarda batar, bazen kıyıya vurur.

Kim bilir, belki bir gün,
Bu yaralı kalp, sevdayla dolup taşacak,
Bir gülüşün peşinden koşarken,
Yeniden doğacak baharda,
Hüzün, umutla kucaklaşacak.

Sokaklar, yine bizim olacak,
Aşka dair her şey, zamanın gölgesinde,
Yüreğimizde taşıdığımız tüm renkler,
Yeniden fışkıracak toprağın derinliklerinden,
Ve biz, geçmişin ağırlığını sırtımızdan atarak,
Yeni bir hikaye yazacağız,
Kendi dilimizle, kendi hayallerimizle.