Özgen Öz Şiirleri - Şair Özgen Öz

Kimsesizliğin Sokaklarında

Yazsam seni,
Oturduğun her sokak başına,
Her köşede gözlerin büyüse,
Her duvarda sesin yankılansa,

Papatyanın Son Yaprağı

İzmir’in dağları kadar çiçeklidir benim sevdam,
Her yanından kokusu taşar, rengi taşar,
Bir körfez sabahı gibi masmavi,
Bir Kordon akşamı gibi ışıklı…

Sana dair bir iz aradım yıllar sonra kendi kendimde,
,düşündüm durdum geceler boyu
Kırgınlıklarımı hiç bilmeden
Oysa
düşünüyorum da
hiç farkına varmadan

“Biraz Sarhoşum Hayattan” (derin versiyon)

Biraz sarhoşum hayattan,
Biraz da seni unutmaktan yorgun…
Bir sigara yanıyor dudaklarımda,
Her dumanında başka bir hatıra savruluyor.

Güldüğüm yoktu ne vakit
Dönermi bilmem hüzünler perisi
Sukütundan geri
Pencerem önünde
Bir çift
Güvercin sesi,

Oysa Nasıl Koşmak İsterdim Sana

Oysa nasıl koşmak isterdim sana,
Yılların yükünü sırtımdan atar gibi,
İçimde biriken bütün sessizlikleri yırtar gibi
Ve yeniden doğar gibi…

Neredesin Sevdiğim

Gözlerimde; yüreğimden sürüklenen zifir bulutlar,
İçimde savrulmuş, başıboş umutlar...
Kaç mevsim geçti yokluğunda, bilir misin?

Koskocaman bir gülüşün içinde
Ruhum bembeyaz bir güvercindi benim
Biiyordumki hep uçuyor zannettim
Ne zaman ki gördüm gözlerini,
Ne zamanki gördüm göz bebeklerini

Bir an kapım çalınsa,
gecenin en sessiz saatinde,
yağmur damlaları pencereye vururken,
çıkıp gelsen…

Bıraktığın gibi olmayabilir çokça şey;

Son Nefeste de Seni…

Susmuşsam sana,
Bil ki kelimelerim bitmedi,
Sadece sustum.
Düşüncelerim tutuklu,