Özgen Öz Şiirleri - Şair Özgen Öz

Çocuklar…
Olmadık anda çıkar karşına,
Bir sokak aralığında,
Bir bozkırın kimsesiz sessizliğinde,
Toprağa diz çökerler,
Dizlerine konan yaradan

Zaman geçiyor —
bir bir aşılmaya başladı duvarlarım.
Kendim için attığım adımlar çoğalıyor;
içimden geldiği gibi yaşıyorum artık,
her mutlu insanın yaptığı gibi.

Adını Koyamadığım Sevdamsın

Dedim ya,
adını koyamadığım sevdamsın sen…
Belki de bir rüzgârın tenime değip kaybolduğu anda
içime işleyen o bilinmezliktin.

Dinle sevdiğim;
Usulca kapat gözlerini,
dinle kalbimin sessiz çığlıklarını,
dinle…
Denizler en mavi,
ormanlar en yeşil olsun gözlerinde,

Dostluk ellbisemiz nede güzel dokunmuş yüreklerimize
Canla,
Sevgiyle,
Samimiyetle,
Cana can ile
Can dostum...

Düşle Beni Kadınım

Düşle beni kadınım,
Bir akşamüstü,
Gelincik tarlasına bürünmüşken gökyüzü,
Öylesine kızılca,

Elvis Çiçeği

Saçların dört mevsim ayrı ayrı bir sevda,
gizli bir sır gibi savrulur rüzgârlarda.
Yeni doğmuş bir bebeğin kokusunda
sol yanım huzurla dolar,

Yaprakları dökerken Eylül,
Vurulur düşlerimde
Yaz kanatlı güvercinler
Aylar yıllar tükendi
Yine geldi
seni benden bir daha aldı Eylül ayı

Bir Eylül ortası,
Zaman gece yarısı,
Dışarda deli bir rüzgar
Yaprakları koparıyor dallarından...
Oysa ay daha parlak,
Işığı daha soğuk

Sevişmek — Ruhun En Eski Dili

Bir geceydi, gökyüzü çıplak,
Ay, tenimize düşen bir dua gibiydi.
Rüzgâr, saçlarında gezinen bir tanrının nefesi,
Ve biz, iki yarım gezegen, birbirine kavuşmayı bekliyorduk.