Nedim Uçar Şiirleri - Şair Nedim Uçar

İçimdeki yalnızlığı bir bilsen,
Kış güneşim, yaz yağmurum, yeryüzüm.
Gittiğin o diyarlardan ah, gelsen,
İlk göz ağrım, alın yazım, can özüm.

Ne baharın, ne de yazın tadı var,

Şu benim divane gönlüm,
Eser kendine kendine.
Dünya ile barışır da,
Küser kendine kendine.

Değer vermez yüze, bine,

Suskun güzellikleri perdelerken pelerin,
Yldızlar ışık saçar kaşla göz arasında.
İpek kemer bağlarken kar beyazı ellerin,
Mevsimler yola çıkar gecenin karasında...
Suskun güzellikleri perdelerken pelerin.

Güllerin goncası içerken suyu,
Bulutlar semada asılı kaldı.
İçimden hasreti sileyim derken,
Bir ceylan bakışlı kalbimi çaldı.

Göz göze gelince dilim lal oldu,

Seneler değişti, mevsimler şaştı,
Bulutlar ağladı, dereler taştı,
Binalar yıkıldı, köprüler uçtu,
İlkbahar ayında sellere düştük.

Yollar eğri büğrü asfalt yamalı,

İnce bir duygu gizli çocuksu gözlerinde,
Bir gülüşün gül açar çiçek bahçelerinde.
Uzatsan ellerini yıldızlara dokunur,
Gçkkuşağı salınır ipeksi saçlarında.

Şafakla uyanır Bursa’da zaman,
Tarih sayfa sayfa eski bir roman.
Yeşil yamaçlardan kızıl gün ışır,
Çamların kokusu, güle karışır.
İnkaya Çınarı sararken sisi,
Çekirge’den gelir nargile sesi.

Uçak havalandı Esenboğa’dan,
Gökte bulutların renkleri sarı.
Yılların özlemi kalktı aradan,
Sonunda yıkıldı, Berlin duvarı.

Duesseldorf baharın gönlünü çalmış,

Beyaz karıncalar kanat dökünce,
Bahar yorgun düşer yaz dile gelir.
Sıralı dağlara sisler çökünce,
Rüzgar kaval çalar saz dile gelir.

Şimşekler peş peşe çaktığı anda,

Denizin mavisi ufku sarınca,
Sularda aksini gören gözlerin.
Bulutlar semada divan durunca,
Dört mevsim kutlanan tören gözlerin.

Baharda yağmura karış öyle gel,