Nedim Uçar Şiirleri - Şair Nedim Uçar

Kalmadı elimde eski günlerden,
Ne tatlı bir anı, ne de hatıra.
İçimden geçeni yazmak istersem,
Aşkımız sığmaz ki, iki satıra.

Hasretin kalbimi delip geçiyor,

Gün gelince, ölüm çalar kapıyı,
Dünyayı başına dar etme gönül.
Azrail elinden alır tapuyu,
Çirkini kendine yar etme gönül.

Ecelin atına bir gün binersin,

Akşam güneşinin kızıllığında,
Guruba hüzün düşer.
Altın sarısını emerken camlar,
Beyaz martılar geçer üstümden,
Aklıma yüzün düşer.

Dumanlı başına kurdum tahtımı,
Sineme saplanan ağrı,dağ oldu.
Seherde göklere açtım bahtımı,
Ağrılar büyüdü Ağrı dağ oldu.

Eksilmez boranı,karlıdır burcu

Elimizle yitirdik doğanın dengesini,
Ne kırların tadı var, ne şehrin tuzu kaldı,
Kuşlar bile unuttu, ağacın gölgesini,
Albümlerde sadece geçmişin pozu kaldı.

Sonbahar mevsimi girerken kışa,
Güney yeli gibi es deli gönlüm.
Düz olan yolların çıkar yokuşa,
Hızdan umudunu kes deli gönlüm.

Çirkini sevmenin geçer modası,

Yüreğimde dert kervanı sıralı,
Her günüm bir zehir oldu gel gayri,
Kara bağrım kırk yerinden yaralı,
Gözyaşlarım nehir oldu gel gayri.

Ay karanlık yıldızları sayamam,

Bir yıldız daha kaydı gecenin kafesinden,
Yine ay demir attı suların mavisine.
Hülyalı bakışlarla çağların ötesinden,
Karıştı deli gönlüm rüzgarların sesine.

Düşerken çiğ damlası defnenin yaprağına,

Mor dağların şakakları kırlaştı,
Gurbet elde çile çekmek zorlaştı,
İçimdeki ateş yandı, korlaştı,
Söndürmeye gücüm yetmez bir tanem.

İlk akşamın sessizliği dallarda,

Bulutlar yaylaya bağdaş kurunca
Sıralı dağları delmek isterim.
Sis çöken vadiye duman durunca,
Baharla sılaya gelmek isterim.

Ovalar yüzerken çiçek selinde,