Necdet Arslan Şiirleri - Şair Necdet Arslan

O sözler ki
Nehirlerimi tıkıyordu
yüreğimi parsel parsel sulayan
Omuzlayıp hepsini
Aşırdın hiç okunmasın diye
Uzadı da uzadı eksiltili tümcelerimiz

Yalnız şiirlere
dizildi sevda sözcükleri
Bir çoban ateşiyle külleşti
Zerresi bile okunmayacak artık
Kimselerin olmadığı

……… Vazgeç paralel gitmeyi yerle
Korkum,gözlerim son hücrenden kurtulacağı
içindir

….biliyor musun
sana hiçbir şey söylemeden

Bir damlalık ferahlığı
Çok gördü cimri umut
Kurudukça
Geriye sarılıyor zaman

Ne tutuşur

karşılaştığı her çiçeğe konmaz ki arı
kimileyin yapaydır buluşmalar
gecedir gerçeklerimizi gündüzden ayıran


bazen, bir söylenceye dönüşür yolculuklar

Bir Melih Cevdet ANDAY şiirini anımsattı bana bu “seyir” durumu...
Şöyle demiş Şair :
“Gözlerimden çıkıyorsun
Sokağa
Mavi mavi…”
Yaklaşık üç ay sonra bu sabah kendimi sokakta buldum.Yaşamın “sıfır çekme”olasılığı’ndan dolayı evimde kendimi göz hapsine almıştım.

Koca okyanus
Bir yelkenliyi taşıyamadı
Bundandır seni çoğalttıkça
Eksilişlerim

Ara sıra

bir yarısında gecenin
aniden taşınıyorsunuz yasak hazlardan
kendi üzerimize kapaklanıyoruz her birimiz


sendeliyor sonsuzda sıralanan bazı şeyler

bir kök sıralı taç yapraklar ve oynaşan öz su
söylenceyi bunaltan temmuz sabahlarından birinde
derine batan diken karanlık bir sis
şebnemin ihaneti bir ölü kelebeğin döşeğindeki son pozu
kötülük barındıran yeminler

Yurdum
Yağma ve yalan
Yaşama sevdasız
Cilvesi eriyen hasretim
Sütgri köknarım
Bölük pörçük mor düşlerim