Necdet Arslan Şiirleri - Şair Necdet Arslan

Ben mi bozdum tarlakuşunun yuvasını
En dehliz günlerimde
yayılım ateşine tutuyorsun gözlerimi
Mührünü vurmadan gönderdiğin
bu insafsızlıklara ne demeli

Anımsadıklarımızın çoğu eskimiş
bir geçmişten sıyrılmıştır.

Ölen doğa değildir sadece
kervanın halkalarına bakıyorum,
durmadan eksiliyor zincirin sesi

Susarsam duyulmaz olur sesim
Ağlarsam yırtılır gök kubbe
Kararsızım

Törpülenen anlar teker teker
Bu yaz gecesinin içinden akıyor

Onca zamanı,takarak kafayı aşka.
Yürü de yürü...

Şimdi adını bile düşlemek
cinnet nedeni.

Nasıl bir yamaysa
sökülüp yerinden başka yaralara

Ayakları yontulmuş bu köprü /korku saçar
geçilmez öteye.
Havlayıp susuncaya kadar sokak köpekleri

Gözlerimde kıvamı koyu dem tuttun.
Gülüşüm esmere döndü

Bundan dolayı güzelce çözüp şiiri
özgür kıldım sözcükleri
Köçekçe oynayan harfleri seyre daldım.

İlk harfinden son harfine hecele aslı yitik olana
Zifoslarını sıyırdıkça çentiklerinden
ihanetinden sıfır altı yüzsüzlüğünün

Taslak halinde terk edilen
aşk şiirlerinin pejmürdeliğinden

Fosilleşen ne varsa ,geçmişinde tutuyor.
Duyumsuyorum.

Nefretle kazıyorum klonlanmış endamını cücenin
kaldırımda yalpalayan sekişinden
işgüzar hoyrat gülüşünden arta kalan ne varsa hepsini

Göz seğirmesi , yeldirmesiz dakikalar
Güvercin ağırlıklı kerpiçten baca ve Sümer yazıları

Artık sakin bir alın terinden boşalmayacaktır yarınlar
Çivit lekeli yaşama
Namussuz sabahlar gönderilir

Yalan söylemiyor gözlerin...
ışığı ihlal ediyor kavilleri.
Hadi yüzünü sakla ve barikat kurmaya devam et şiirlere.
Ben kendime döndüm.
Adını unutur muyum hiç
Sen zaten geç kalmış haris bir dündün...