Necdet Arslan Şiirleri - Şair Necdet Arslan

Zamanın örteceği çok şey vardı ama çoğaldı ölümlerden ölüm seçenlerden
Sonra sonra hepsini birden kürüyecek süpürgeler kopup geldi bir yerlerden

Henüz ad konmamış çocuklar vardı güney’de yıkılmış kentlerde aç susuzdular
Bizimkilere benziyorlardı iki gözleri iki elleri vardı ayakları çıplaktı.uykusuzdular

Seni anımsadıkça
Bir nokta büyüye büyüye
Yanıma yaklaşıp kollarıma atılıyor

Bütün fotoğrafların dile geliyor
Duvarlarda. peşinden sürüklenmek istiyorum

Üst üste yığıldı bu gündemsizlikler
Yerde ararken gökte bulduğum
N'etmeli bu izlenimselliği
Moloz değil ki kazmayla kürüsem

Düş oldu dem
Demlendi durdu efkar

Kilitlenmiş karlı dağlar
Ardında büyücüler sofrası
Bir tarafta nisana can atan süt dişleri

Bu bahçeler
Cırgıt ezgileri çocukluğumun
Dişlerimi kamaştırırdı narin sular
Üstümü örten gölgeleri korurdu
Yanımdan gelip geçen karıncalar.

Yağmur taneleri sabırsızdır
Söyler toprağa,buluştukça aklından geçenleri
Tene dokunur gibidir
Yuvalarından kaçırır karıncaları
Ardından düştükçe düşer sonra doğurur güneşi
Her ilkyaz körpelerin kucaklaşma zamanıdır

Bu kavrayış güzel hava solumalarına od şimdilerde
En kutlu tepeden inerken doludizgin
Tuzkayasına çarpar gibi.

Başına çıkacak var bunca didişmek neyin nesidir yemyeşil gölgeler içinde
Kangren olmak var ağıraksak tepkinmelere bilinen direngelerden

Özleyiş dayanılmaz açlık sınırsız sevda
Barış ki bir zeytin dalı bir güvercin bir sonsuzluk
Bu bahar bu topraklarda türkü türkü
Yüreğimiz soluk soluğa yerden göklere dolu dolu
Gün ağarması gibi gelincik tarlaları gibi pervanelerce

…// RİTM…


Beni şeytanca…
Gibi gerektirmeyen
Bir şeyle

İlk sana yürürdüm ötelerden
Kokladığım senin ellerindi ilkin
Deniz kızıydın ayışığında saçlarını okşadığım
Kumsala sere serpe seninle oturdum
Köpüklü dalgalara karşı birlikte yürüyüp
Ferahlamayı seninle tattım ilkin