Necdet Arslan Şiirleri - Şair Necdet Arslan

Yarınlar
Özümün bahar dalı
Alın terimi katarım yüzüne
Uzatır bana
En uçlardaki kızılcıklarını

Algıyı zorlamaya gerek var mı bu kadar
Ne hayran ne hazır eşikteki soğuk savaşa nisan


Çiçek de yaprak da bu toprakların süsü
Sıkboğaz etmeye birazcık sıkılır insan

Yüreğimde takla atan sığırcıkların
Ötüşleri sevimsiz geliyor
Çok ötelerdeyiz. Mat renksizlik içindeyim
Umutsuzum. Tuz basılı seni özleyişlerim
Diğer yanımda fesleğen kokuları

Çürümeyi son çıkış yolu olarak görenler
Yaşamdan hep alacaklı giderler.
Kadük kalır sevdasızlıklar

Öyle bir aşk işte
Kendinden yana olan kim varsa

Sensizliğin bile noksan
Bari son otobüse atla gel
Ortalık çiçeklerle donanır
Kente ayak bastığın zaman
Yeter artık kendini saklayışın benden
İlkyaz dilleniyor buralarda

Ayaklarıma engel oluyor zaman.Onda kalmak
anlayabilmektir yaşamı.Kekelediğim hecelerin
her biri bir ağıdın parçasıdır, seken kurşundan
ölümlere yol almasıdır bir gencin.Genellikle teni
dağlamasıdır korun

Bizi şimdiye çağıran öyküler suskun
Bir yaban tavşanı ölüme yakın
Akarsulara eğilmek yasak
Taze gül kokuları yitik

Soldurulan zincir anlarıdır uzayıp uzayıp giden

Köklerimiz
Mavileri yarıp geçen kıvılcım
Köpüklerin çıplak dili
Ölümsüzlüğü alt eden tomurcuk katarı
Ya yüzlerce kuş sürüsünden kopmayan
Ya derinlerde bir yerde

10 KASIM’LARDA …
Anadolu insanının simgesiydi.
Anadolu’dan yükselen güneşi o yönetmişti.
O güneşin aydınlığında insan öyküleri vardı.
O insanlar ki O’nun önderliğinde yıllar boyu Cumhuriyet öykülerini örmek için uğraş verdiler.
Türk yurttaşı O’nunla umutlara yürüdü.

Dokunmayın yaşamlara
Kendince gelişsin yurt,sanmasanız da
Hepimizin …
Soluduğumuz ondan
Ekmeğimiz suyumuz acı soğanımız ondan
Canımız ciğerimiz onun bozkırlarından