Necdet Arslan Şiirleri - Şair Necdet Arslan

Çoğullanan masallara figüran oluyoruz gün gün
Parça başına ödüyorlar hak edişlerimizi
Kanını emiyorlar emeğin

Tetik düşmeden de ölünüyor
Yeter ki adlarımız girivermesin emperyal listelere

Bizi şimdiye çağıran öyküler suskun
Bir yaban tavşanı ölüme yakın
Akarsulara eğilmek yasak
Taze gül kokuları yitik

Soldurulan zincir anlarıdır uzayıp uzayıp giden

10 KASIM’LARDA …
Anadolu insanının simgesiydi.
Anadolu’dan yükselen güneşi o yönetmişti.
O güneşin aydınlığında insan öyküleri vardı.
O insanlar ki O’nun önderliğinde yıllar boyu Cumhuriyet öykülerini örmek için uğraş verdiler.
Türk yurttaşı O’nunla umutlara yürüdü.

Ayaklarıma engel oluyor zaman.Onda kalmak
anlayabilmektir yaşamı.Kekelediğim hecelerin
her biri bir ağıdın parçasıdır, seken kurşundan
ölümlere yol almasıdır bir gencin.Genellikle teni
dağlamasıdır korun

Sensizliğin bile noksan
Bari son otobüse atla gel
Ortalık çiçeklerle donanır
Kente ayak bastığın zaman
Yeter artık kendini saklayışın benden
İlkyaz dilleniyor buralarda

İyi kötü
Ufak tefek
Akça pakça
Bir sevdalı işte…

Aşkın aşkınlanmasında diri parlak yürek sesleri
Yıllardan özenle taşınmış güneşin tükenmeyeceği yere

Yine orada olacaksın bu yıl da
Bütün çiçekler yolunu gözlüyorlar.Bütün polenler kıskançken üstelik.
Aldırmamak gerek onlara.

Köklerimiz
Mavileri yarıp geçen kıvılcım
Köpüklerin çıplak dili
Ölümsüzlüğü alt eden tomurcuk katarı
Ya yüzlerce kuş sürüsünden kopmayan
Ya derinlerde bir yerde

Kesilmesin bir kere
Kıyısından kenarından
Kanar

Cinayet
Saatlerinin

Koyu karanlık…boş duraklarda
Fırtınanın telaşı
Sarsıyor…hızla
Ürpere ürpere sokuluyorum

İstemesen de sana