Necdet Arslan Şiirleri - Şair Necdet Arslan

Ulaşılmazların iklimine vardım senden tutunarak
Gönülde kalmanın yurtsamanın
Öykünüşlerini ezberledim
El değmemiş arzularımı sundum sana

Nasıl bağışlandığımı

Rebabın tiz sesiydim
Tur yığıldı sanki üstüme ünleyemez oldum
Ritüelsiz kaldı yüreğim
Neyleyim

Cebelleşen ayazlar,içinden çıkılmaya çalışılan kısır döngü
Yeşilin tüm tonlarını sağan bahar
Melankolik boyutlarından öte başka gerçek
Bir derinlikten sızan delikanlı umut

Parlaklık ve çıkış

Katlanılır gibi değil ayazlar
İlk kar düştü, kentin tüyleri diken dikendi
Üşüdüğünü gördüm kaldırımların
Derken dudaklarınız kısacası iki kışkırtıcı
Karşı yamaç olmaktan ıraktılar titriyorlardı sanki

Mavi nasıl erir toy bulutken gökyüzünde
İncelir ipincelir cinincelir gezine gezine
Savrulur sonraların içinde


Kentlerde tanımlanamaz şarapnel yağmurları

Bir objeyi sayıklıyorsun
Kendi kendine
Kapıyı aralıklı bırak diyor sofa ama
Gözlerin z sokağının kaybolduğu noktada

Kim bilir ne zamandır

Gül kurusu bir dokunuşla gel
Sıcacık,karla karışık olsun ellerime
Doruk iklimlerinden sesini
Koy sonra kenar süsleriyle çevrele nefesinden

Sen uzaklıklara körpe

Buğuya göz kırptım,kıskandın.Çekip gitti.
Dala uzanırsın ellerin ferahlar suda. Hadi şöyle bir kımıldan
Sabahı gücendirme kendine.Kokunu salmak için bari uyanır gibi yap.
Senin kokun hiç kimselerde yok.

Gölgeler değişebilir.Oysa ağaçlar aynı yerdedir

Okşanır kor ateş
Ki dağlar
Yani kendinden geçirir bazen

Çatışma dediğimiz o menem şey
Hep törpülemez ya

Bildik akşamlardan biri daha kapısını
Çalıyor kadın'ın
Karşıdaki masmavi denizin kızıl cibinliğini giydiği
Saatlerin içinde
Henüz fermuarı kapanmadı günün,diyor kadın.
Gökyüzü ağır ağır kayboluyor