Nafiz Faik Erbaş Şiirleri - Şair Nafiz F ...

Deniz kokan sokakların sevdası
Rüyaların dokunuşuyla hırçın bir nehir gibi akan
Renkleriyle zamanı unutmuş bir aşk hikayesi gibi
Gölgelere inat ışığın koynunda dans eden
İnce telli narin güzelim
Senin adını bilmeden sevdim

Bir akşamın karanlık örtüsüne
Göz kırptı uzaklardan bir ışık
Ufka sarıldı ılık bir kızıl anı
Ve rüzgarın omuzunda yürüdü kalbim

Korkusuz bir menekşe gibi duruyordu geçmişim

Mesele seni sevmek değil
Sevgini anlatmak ne zormuş annem
Hangi çiçekle anlatayım
Hangi denize benzeteyim seni
Bilemedim
Mevsimler bile yavan kalıyor yanında

Şimdi gölgen düşüyor üstüme
Yeşil bir akşam gölgesi
Ağaçların uzattığı
Serin ve hüzünlü...

O gözleri oturuyorum

Biz o büyük aşkları kavgaları yazdık
Dağlara zindanlara aç denizlere söylendik
Sen ise bir akşam vakti
Bir kahvede yalnız başına oturan adamın
İçini sessizce bir şiirle doldurdun.

Birden döküldü içimden ağaran boşluklar
Sürgün yemiş mevsimlerden birine
Kırmızıya varan yorgunluklar topladım
Gövdeme sığmayan çağrılarla yürüdüm

Bir yangındı yalnızlığın rengi

Ben Nafiz oğlu Nafiz
Nevi şahsına münhasır biriyim
Öyle havalı laflarım yoktur
Yolunda yorulduğum memleket sevdalısıyım
Arada bir duygularımı dökerim kağıtlara
Kendince şairim biraz

Bir kadın düşün
Hayatı tek başına göğüslemiş
Hüznü, acıyı, kederi içinde
En güzel gülüşüyle gizleyen bir kadın...

Bir Hülya düşün

Bir gün gitti
Öyle sessiz, öyle sade
Ne bir elveda
Ne de gözümde kalacak bir bakış
Sadece gitti
Ve ben orada kaldım

Şimdi biliyorum
Sen bahardın zaten
Gelişinde çiçek açan
Gidişinle yaprak döken
Ben iste bir ağaçtım
Mevsimleri seninle yaşayan