Harun Ertaş Şiirleri - Şair Harun Ertaş

İnsan evi olarak gördüğüne
Hiç bir şekilde çamur atmaz
O benim en güzeli mimari yapımdı
Tâ ki enkazında kaldığım ana dek

Ne soyut bir tuval

Benim olduğum vakit;
Bana emanettin
Şimdide diyorum ki;
Güzeller güzeli hatunum Allah'a emanetsin

Nasıl seviyorsun diyorlar;

Gözlerinde sonbahar var
Solan yapraklar uçuşuyor içinde
Yağan yağmurlar ne güzel kokuyor
Ve esen rüzgar beni sana bağlıyor

Kimdim ki ben senin gözünde?

Herkes çiçeğin üstündeki beyazlığı,
Kar sandı
Çiğ kaplamış çoktan yaprakları
Sevende böyle yanılıyor

Hala ne kadar seviyorsun diye soruyor,

Şu dizlerin yatak olsaydı bana
Birde omzun yastık olsaydı başıma

Yıllardır sakalsız dolaşan ben,
Bugünlerde sakal bırakmış hasretinden

Her sevmiyorum diyen ciddi mi?
Öyle derken de sevilebilir aslında
Bir gününü anlatıyorsa
Bir de sana kızıyosa seviyordur

Sevmeyeni de bilirim seveni de

Heybemde yazılı onlarca şiir ve hikâye;
İçinde gözlerini aratmayan kelimeler yazıyor
Ben gülüşüne defalarca aşık olurken
Gözlerin beni sarhoş edip öldürüyor

Uzun ve zemini çiçekli bir yol,

Bir gün çocuklarla dolu olan sokak,
Şimdilerde ise terk edilmiş
Her iç çekişimde tek düşüncemsin
Neşe yoksa artık herşey bizden ırak

Bir çiçek sadece suyla büyümez

Sen bi' sokaksın her gün geçtiğim
Ben ise orada bekleyen taksinim
Gideceğin yere kadar geleyim de
Yine yolum seninle kesişsin

Sen yetiştirdiğim bahçemsin

Sevdiğinde de gider insan
Tıpkı Güneş ve Ay gibi
Belki dahası sen ve ben gibi
Bu sevda da sanki hüzünlü bir roman

Gözlerine sarılınca gözlerim;