Harun Ertaş Şiirleri - Şair Harun Ertaş

İnsan en korktuğu şeyi severmiş;
Gidişin de bir korku,
Ne kadar sevdiğimi yıldızlara sor
Şimdi ise gözlerinde binbir sebep arıyor

Gel kendini evimin çatısındaki,

Gözlerinde ne ümitler yeşeriyordu,
Ne fidanlar filizleniyordu...
Bir orman oluştu içinde
Sen ise aleve verdin ormanı

Kafamda sana yazılan binbir şiir,

Bir vuslat zamanı geçiyorsa bizden
Bilmeni isterim ki sevgilim
Ne toprak ne de hava
Bu yolu çökertmez benden

Gözünde ben bir meşeyim

1 haftaya kalmaz unutursun dedi
Bir mezarlık misali gelirim yanına
Elimde bir demet çiçekle güzelim
Sen kalk ve bu hayatı yaşa

Gittiğin günden beri;

Bir ayyaş alkolüne bağlı,
Gökteki Güneş Ay’ına
Ben ise sevdalıma
Bilmiyorum işte, o kime bağlı?

Özlüyor gibi hissediyorum,

Gönlümdeki sen sokaklarında;
Dolaşa dolaşa virane
Sen bir gel desen de avareydim
Şimdi ise sayende halim bi'çare

Ne bu kin, ne bu gam?

Bazı güzelliklerden mahrum kaldık
Eski neşeli caddelerden
Sen kokan tenimden
Hiç olmadığım kadar mahrum kaldım

Herşeyin ismi değişmiş bu devirde

Ne beklemeyi bildim,
Ne de sen sevmeyi
İçimde dolaşan mevsim gibi,
Ne tatlı güz'ü andıran gözlerin

Şimdi solmak mı var dalımda

Hala körü körüne aşıksın
Bir âşık kadar da sevdalısın
Bunu ikimizde biliyoruz
Sözlerin beni hiç yanıltmasın

İnan yaptığım hatalar bile,

Ben ne çelik bir zırhım
Ne de hafif bir yaprak tanesi
Gönül varsa dağ olurum
Gerekirse de bir damla yağmur

Aşk hayatın baharıysa