Harun Ertaş Şiirleri - Şair Harun Ertaş

Seni kaybetmek, bir devletin çöküşü
Bayraklar yarıya iner gönlümde
Ve sessiz, çaresiz bir adama,
Nasıl hayat verir bir kadının gülüşü

Soruyorlar hiç usanmadan;

Bana şair çocuk diyorlar
Neden şiirlerimi sormuyorlar?
Aşksızlara seni anlatsam
Taşları yerinden oynatırım inan

Daha dün geçtim sokağından

Küçük bir çocuk gibi,
Salıncakta oturmuş bekliyorum
Pazartesiden cumaya kadar hemde
Sırf gelip sallarsın diye beni

Bir sonbahar gibi

Ölümüm de kalımım sen
Hiç bir sebep yok ki gidemem
Nasıl bir şeytansın sen
Öylece de bitiremem

Gökyüzü kadar masmavi

Sen karşımda öyle duruyordun
Aramızda bir okyanus vardı
İnan ki yüzmeyi hiç bilmiyorum
Sonu ölümse bile seni sevmeye varım

Seni düşleye düşleye gölgeler görüyorum,

Sanki bir evren;
Gözlerinde yansımamı görmek
Bu gönülde öyle bir taht kurmuşsun ki
Padişahları kıskandıracak cinsten

Bir sokakta ismin yazılı duvar buldum

Kır, kız, üz sen beni —
Ben kusurlarını örten gece olurum
Başından savma yeter ki,
Leyla’n olur, Mecnun’un olurum

Tenin benim biricik evim.

Gülüşünde ne çiçekler açıyor,
Gözlerinde esir kaldım,
Hemde bana o kadar yakınken
Sevmemek elde değil

Zaman geçmeden de sevilirsin,

Gözlerine son kez baktım,
İçindeki yansımama
Ve son kez düşlere daldım
Nasıl bir meçhul bu sevda

Bitap düşmüş halimde,

Gözlerinin içinde binbir cevher
Ve binbir çiçekten hazine
Gülüşünde ise bir liman
bir tebessümünle aşıklar göz göze

Esiyor yel seni bana hatırlatacak şekilde