Hamiye Gül Şiirleri - Şair Hamiye Gül

Yedi nokta yediyle sarsıldı bölge!
Dinmiyor zelzele altı nokta beş nokta ile
Depremler oluyor,yürek hanemizde,
Soluk alamıyoruz,tüm Türkiye.!
Can havliyle...Koşustuk yalın ayak deprem yerine,
Ölümün soğuk nefesini duyduk bedenimizde;

Sadece insan olayları üzerine alıyor;
Kendini hayatta mahvolmuş sanıyor,
Oysaki dünya her şeyi dizayn ediyor.
Hayvan izlemek gerektiğini bilirken,
İnsansa elbise gibi üzerine giyiyor;
Henüz hayvan kadar olamadı.

Efsun yaşamın içerisindedir;
İnsan kâlp ile bu sırdan ibaret...
Pekâla,
İnsan hayatı neydi sahi usta?
Sana göre,
Bilmek istiyorum,söyle!

Uçup gittin kanatlanıp ellerimden,
Bir güvercin gibi çok uzaklara yâr.
Ve mevsim hazana göz kırpıyor,
Üşüyor temmuz devlerin aşkıyla.

Gün kurudu temmuz ağlıyor ikimize,

Nedenini hiç bilemediğim
Vel hasılı kelam
Bir dünya kaygılarım
Sıtkımı sıyıran hayatım oldu,
Hep sen diye başlayan.

Tutunamıyorum sensiz yaşama,
Bakma sen ayakta durduğuma.
Kayıyorum ellerinin arasından,
Anla halimden yanıyor yüreğim.

Çekip gitme ne olur yamacımdan,

Sen güvendin cevherime,
İşledikçe aydınlandım.
Bilginin ışığıyla seninle,
Karanlıklarda yol aldım.

Kör cehalete bilgi saçtık.

Tutar elbet sana ettiğim ahlar,
Yapışır kalır yakana beddualar.
Vurursun kendini taştan taşalara
Döner durur başında kara bulutlar.

Ne geldiyse canıma aşktan yana,

Sesi çıkmıyor... Çığlıkların ve haykırışların,
Düğüm oldu,boğumlandı boğazda.
Yutkunarak deliyorlar, âfâkı yırtarak!
Gidiyorlar son nefesle şehadeti içerek!
Sun bir âb'ı hayat...Depremzede ölecek!
Yetiş ya Hızr! Ver bir eman...

Maymundan farkın yok ha,
Çalar çırpar,gasp edersin.
Homini lüp lüp lüp gırtlak,
Topraklar gözüne serilsin.

Helâl lokmayla işin yok,