Yücel Özkü Şiirleri - Şair Yücel Özkü

KALK
Kalk
Bak ağaçlar da yorgun düştü
Dökülüyor yapraklar
Savruluyor sağa sola

KARA TOPRAK
Ben benim böyle kalacağım övünme
Kara toprak bekliyor seni
Sonra dizine vurup dövünme
Kara toprak bekliyor seni

KASIM HÜZNÜ
Her sözünde nur düşüyordu
Yer gök susuyordu bu ayda
Nabzı halkında atıyor artık
Sustuğunda içimiz kanıyordu

KAYBOLDUM
Bu şehir üzerime çöküyor sessizce
Kalabalıklar içinde
Ardından günler akıp giderken
Bir kere daha kayboluyorum içinde

KAYISI
Açılır mevsiminde
Zerdali mevsimi bu
Dalında açılır
Kokusu taptaze

KEDER
Sabrımın mihenk taşı neylesin
Kiminle getireceğim bilir misin
Gönlüm her zaman sende
Kederimden sen varsın

KEHRİBAR
Kalbimim bir yanı özlem
Diğer yanı da bilinmezlikler sardı
Artık bu ayrılığa takatim kalmadı
Haykırmak isterim

KERVAN
Ben bir bahtı karayım
Dünyaya geldim geleli
Gülmedi yüzüm
Mutlu görünür

KIR ÇİÇEKLERİ
Sensizliği yazdım kır çiçeğim
Sensiz oldurttum her şeyi
Yarım yamalak
Elimde döküldü pervasızca
Yüreğimden de ne tadı kaldı

KIRIK DÖKÜĞÜM YİNE
İçimde kırık dökük hayallerim var
Kimse görmesin diye
Kırıkları, acıları
Gömdüm sessizce