Veysel Sari Şiirleri - Şair Veysel Sari

Yavrumu aldı kara toprak,
Üşürsün, bu nasıl bir kucak?
Kucağım boş kaldı, yangınım,
Bu nasıl ateş, ben yandım.

Güneşim battı ansızın,

Bir odada, yalnız kaldım, duvarda resimlerim,
Gözlerim hep onlarda, yorgun düşer her birim.
Yanımda kimse yok, boşlukta gezer elim,
Ama hep bir umut var içimde, bir sevda dilerim.

Bir ışık, bir sevda belki, kim bilir, bir hayaldim,

Yüreğimde bir yangın, sönmeyen bir ateş,
Gözlerimde bir isyan, dinmeyen bir öfke.
Bu şehir bana dar, bu hayat bana yalan,
Yıkılsın bu sevdam, sensiz geçen her an.

Adın dilimde bir zehir, her an yakar tenimi,

Hasretin izleri, kazınmış yüreğime,
Bir yara gibi, kanar durur içimde.
Yollar uzar gider, sensiz bu şehirde,
Bir umut ışığı, ararım her yerde.

Geçmişin hatırası, bir film şeridi gibi,

İki kıyı arasında görünmez bir köprü,
Yılların ördüğü, zamanın beslediği.
Ne çivi tutturuyor, ne çelik bağlıyor,
Sadece güven var, anlayış var temelinde.

Bazen uzaklaşır yollarımız birbirinden,

Neden bu kadar acımasızsın, ey zalim hayat?
Neden her adımımda engeller çıkarırsın karşıma?
Suçum ne benim, günahım ne, söyler misin?
Neden bu kadar üzerime gelirsin, neden?

Doğduğum andan itibaren çilelerle yoğruldum,