Seyrani Göl Şiirleri - Şair Seyrani Göl

Bir suskunluk çöktü
ağacın gölgesine.
Ağaç, birkaç güzel söz söylese,
gölge konuşmak isterdi
ağaçla.

En güzel şarkı oldun içimde,
isimsiz bir düş gibi, saklı ve gizemli.
Bir “tatlım” deyişinle kırıldı sessizlik,
kalbim usul usul sana doğru aktı.

Sesin yankılandı, geceyi deldi,

Artık konuşmuyorum içimle,
kırgın değiliz birbirimize.
Acılar,
bir zaman sonra susmayı öğreniyor—
ben de öyle yaptım.

Saçlarınla konuşurdu rüzgâr,
Her telinde ayrı bir sessizlik vardı.
Kıyıya vuran her dalga
Bir kokunu getirirdi geçmişten.

Sessizliğin soğuk bir ölüm gibi,
Bir yankı duyarım vadiden dağa doğru,
Hazan kuşları Sonbaharı taşır,
Kanatları solgun, umutları yorgun.

Bir yaprak düşer soğuk tenime,

Yağmur yağıyor dışarıda!
Bir kadın yürüyor sokakta.
Yaşanmış bir vaktiyim eski bir saatin.
İçimde kalmış hüzünle kederin.

Yağmur yağıyor dışarıda!

Bir zamanlar gülümseyen gökyüzüne,
Şimdi dalgın dalgın bakan bir çocuk gibiyim.
İçimi ne serinleten bir rüzgâr var,
Ne de beni yeniden umutlandıran bir his var.

İçimde sararmış sayfalar gibi bir Eylül hissi var,

Bir zamanlar sen vardın bu sokakta,
Adımların yankı olurdu taş kaldırımda.

Gülüşün, akşam serinliğinden önce düşerdi şehre,
Ve ben, o gülüşte barınırdım bir ömür.
Cam kenarına koyduğun sardunya

Bir duman tütüyordu gemiden,
“Haydi!” deyince büyük komutan,
Bir ses yükseldi: “Vatan için sefere!”
Hep beraber nasıl çoştuk, çocuklar!

Kimimiz sevdiğini bıraktı evde,

Yavaştan bir rüzgar eserdi,
kumsalda adımlarımız silinirdi birlikte.
Dalgalar, gidişimizi kabullenemezdi,
bir çığlık gibi savrulurdu içimizde hüzün.

Bilinmedik bir kuş dönerdi başımızın üstünde,