Yokluğunu giydirdin bu şehre.
İstanbul sensiz İstanbul mudur?
Her şeyin suratı matem.
Nasıl anlatayım
Soğuk bedeninde yüreğimin yandığını?
Geçip döndüğün yerlerde kırılıyorum.
Kimseyle iç içe olmak istemiyorum; çarpılıyorsun, çıkarılıyorsun, toplanıyorsun, bölünüyorsun. Artık şöyle bir kenarda bütün kalmak istiyorum...
Nasılda sana benziyor herkes gitgide,
Gelip geçmeyi bilmeyen umuttan.
Korkuyorum;
Bir gün aklım ölecek,
Herhangi birinin yüzündeki resminde.
Her dökülen yapraktan bir ah işitilir.
Yanan kalbe karanlık uğramaz...
İnsan asıl anlaşılamadığı zaman yalnızlaşır...
Fikri fukara olanın derdi para olur...
Egosunu parasıyla şişirenin karakteri içi boş balona benzer...
Sonra bir cümleye yenilip
Elinin ayağının dermanını dökersin...
İçin güzelse, en güzel yerde yaşıyorsundur...
Cahiller hep haklı ve kalp kırdıkları için hiç pişman olmuyorlar...
Kalbinde zarafet olmayanda içtenlik aranmaz...
Aşk, kalbini kocaman eder ve bu dünyayı dar edermiş sana...
Biz hepimiz mutlu çocuklardık;
Uçunca kırıldı kanatlarımız...
Biz hepimiz umutlu çocuklardık;
Büyüyünce hayal kırıklığına uğradık...
Samimiyetin sahtesi tez kırılır...
Herkes, açtığı yarayı eliyle koymuş gibi buluyor...
Bırakmıyorlar ki güzel şeyler yaşayalım.
Bu kadar insansızlığı aklım almıyor!..
Ben hep çocuklar gibi sevinmek istiyorum büyükler gibi değil. Çocuk sevinci zengin, büyük sevinci fakir oluyor...
Çayla aramızda bir dil var
İkimizin bildiği...
Benim için en ahmak insan, maddiyatını övünendir.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!