Selahattin Yetgin Şiirleri - Şair Selaha ...

Kaç şafak söktü bu zemherilerle donatılı aşk şehrinde
Nice kuşları havalandırdık dilimizdeki aşk şarkılarıyla
Yüreğimdeki sevdayla, içimdeki dualarla seni bekledim
Varlığının tüm metruk istasyonlarında artık bilmeceyim.

Zifiri karanlıklarıma ağlıyorum şimdi. Açılan hiçbir eli boş çevirmeyen, çaresizlere güneş, kimliksizlere eş, arzusuzlara bir teselli gibi kendimi aşkının zirvelerine taşımıştım. Her mısramın beni küle çevireceğini, her çaresizliğimin sırtıma bir hamut gibi vurulacağını bilememişim. Gözlerimde beni görmüş, tutulmuşluğun kırışıklıklarında bir geliş şarkısıyla bulmuştuk birbirimizi.

Coşkulu bir keman yayı sarılacak
Sen gelince korkuların çevrelediği lir yüreğine
Bulutlar ülkesinin düş damarlarına tutunacak kolların
En dingin duldasında ömrün, şarkılar serenada duracak

Kavuşmayan parmaklarımızın birbirine sus/kun kelepçeleriyle

Uykusuz bir gecenin artığı gözlerimde
İlgisiz bir vazoda üşümüş güllerim
An/lar dertleşecek birilerini arıyor
Gücüm kalmamış kendimle savaşmaya.

Çaresiz bir doku/nuş yüreğimin avatarında

Sevdanın ruletini çevirdikçe kaybetmeyi de göze alacaksın
Umut karelerine saklandıkça özlemine isimler arayacaksın
Hıçkırıklarını taşıyan raylara umutlarını yükleyip gecelerde
Göklere saldığın kuşları bekleyeceksin yüreğinin bereleriyle

İnancımı yüreğimin rutubetli girdaplarına salıp yaşamaya çalıştım yıllarca. Nice sabahlar doğdu üzerime. Nice aydınlıkları içime süzdüm, gelecek sevinçli günler için. Susuşlarımı kuş sürülerinin arasına saldım çoğu kez. Günaydın dedim sensiz, nice nice mevsimlere. Vedalar geldi soframa, aydınlık umduğum sabahlarda.

İnsan, bazen çılgın bir ışık yılına ışınlanmak ister
Gövdesindeki kırık ışıltıları da oraya götürmeyi diler
Bir yansıma eksiktir kimi yüreğinde, belki de avunma
Çok sesli bir yakarıyla asırlar öncesini yaşamak ister

Sorgulu elim sendelerin kıraç alanıdır oysa şu hayat

Muammalarla örülü bir sevgi sarayıydı ördüğümüz, yıkıldık
Deli hasretler hırpaladı sevdamızı, kaynağı başından kuruttuk
Yüreğimizdeki asi basınçlarla kanıyor ellerimiz ve yüreğimiz
Biz bu aşkın rotasını hiç bilinmeyen, gidilmeyen adalara kırdık

Duvarlarıma sevdanın ağıtını sıvıyorum yakamozlar denizlerimden çekildiği zaman. Yitirilen, bir öfkeyle hurdaya atılan aşkımın kristal kavanozlarını kırdım, ufkumun en uç noktalarına yolculuğa çıktım ben. Gömütlüklerime bomboş odalarımdan götürecek resimlerin kalmadı ki, götüreyim. Çalılıklarının, yabani şiir ağaçlarının ışıklı neonlarında bir başına salınarak yürümeyi de öğreneceksin gözlerinin nehirleri ülkeme ulaştığında.

Ninnili halaylarla kendimize döndüğümüz ilençli bir senfonidir hayat
Şakaklarımdaki mevsim geçişlerinin bıçkın naralarıyla gel beni donat

Esrik bulutlar kutsamış yılların bükemediği yüreğimizi
Biz içimizdeki kapıları, hoyrat ve asi vedalara kapattık
Geceleri yeniden türeterek hızla akan zamana direndik
Sabrımızla okyanuslar geçtik, sonsuzluk gölüne geldik.

Soluk benizli yorgun gemiler getiriyor rüzgârın. Mavi kirpiklerine unutulmaz sevinçler yüklemiştim yanımdayken. Savrulan saçlarında hüznümü sorgular, kaçamak bakışlarında yüreğine gıpta ederdim. Toprak önümüzde tavlanır, derinliğini hesaplayamadığımız iklimlerde yaşanmamışlıklarımızı sorgulardık. Vakitsiz buluşmaların sararmış yüzlerini birlikte okşar, bizi aldatmayan bütün sözcükleri gecelerimize sererdik.

Çığlığımın nefesine sarılıyorum rüzgârın kesilince
Geçimsiz bir düşünüşün tel örgülerini aşıyorum
Gülümsemeye muhtaç yaralarımın merceğinde
Bir çocuğun yumuk ellerinde tutunuyorum aşka

Korkum yoktur yar kendi içimde kaybolmaktan