Özlem Çay Şiirleri - Şair Özlem Çay

kırlangıçlar göçtü
senden sonra.
ilk yazdığım şiir tutunamadı,
o da düştü son yapraklar arasına..
derin bir iç çekti, durmadı
karıştı hiçlik makamına.

muhakemesi yok
redde şerh düştüm sorgusuz.

hafifletici mücbir sebepler yok
hükmü sabit kıldım yargısız.

içimin ağaçları
sarılmaya çalıştıkça diğerlerine,
dolu sözlerin
altı boş dallarını budayıp,
üryan harflerini karıyor
yürek ellerim..

gök sürgülü, avlusu talan..
derdest edilmiş sözlerin
gölge kuyularına
yağmur giydirir ellerim..
lâl bulutlar, küskün
naftalin kokulu yüzler üzgün..

zaman..yavaşladı..
zeytin çekirdeklerinin içiçe geçmiş
tamamlanmaları masada..
sünmüş günden kalma
gereklilik kipleri
çekiliyor serin raflar üstüne.

kronik bir güz ağrısı,
alaz bir köz kırmızısı geçen,
önümde uzanan denizi yaran
yatay çizgileri mavi de yanan
kılavuz gemi gibi..
yol gösteren yolu bilirdi değil mi?

bilmelisin ki kısadır bahar..
ısıtır,
ama göğsüne varmadan
söner ateşi..

ben,

dallarından kopuyor,

zamansız çocuklar leyli..

açacakken umudun kökünü patlatıp,

bir dağ doruğu sevdasına
aşinadır gözlerim,
hülasa dalgınlığım
vadiden seğirten iki mazlum
ceylana, bir çift aykırı berfine..
geceyi doğuran aya isyanım.

beni yolumdan meğer,
hep bu sol'un kaygısı çıkarmış.
yasaklı şairlerin,
kör dört duvar arası
firari dilleri,
sorguya çektikçe