Özlem Çay Şiirleri - Şair Özlem Çay

bir okyanus büyüttüm ben
ruhumdan ayrı,
ruhumdan içeri.
buz tutmaz,
tuz yağmuru yıkmaz
sisli bir dağın zirvesinden

...
kalabalık hep yol ayrımları
sağa sola savruluyor dünya,
telaşlı ayakların tozunda
suya dokunma ihtiyacı elzem.
gürültüleri alsa ya

bir yağmur damlası düştü,
aralık pencereye yaslanmış
kalbimin boş masasına.
dalgasız bir soluklanma
samimi bir kaç küfrü
bertaraf ediyor sinsice.

şafağını yitirmiş göğe,
yorgun atlarla, otağ kurdu gece,
kuruldu, çöktü ayın bağrına.
elleri sabahsız mızrak
bakışı tunç keski.
hayat ağaçları ölüme durmuş.

yükün güce galibiyetidir bu!
bu, türlü türlü tuzakların
biçim biçim dizilişidir adımların önüne..
yüzümüzün sol yamacında
masallar büyüttüğümüz zamanlardan geçip,
karnımızda,

mevsim duru
yürek çilegâhı kıtlık,
eksilir insanın kumaşı
dikişlerinden sökülür..
omzuna değiyor elim
kuyruğunu bırakıyor harfler.

dünleri boşver giden geçti de
günler de pek umutlu değil hani
olsun der sesim, sen yine de sev!

dünya kan mavi,

katıksız;
bir çocuğun
okuma bayramı sevinciydi
sevmelerim.
içi içine sığmayan geceden

gidiyor sessizce,
gidiyor aksak adımlarla
bir kaç kelime..
düşmeden henüz özümden,
gidiyor, koşamadım peşinden.
altını kıstığım

düne yazdığım yalnızlıklar oldu;
insanların yanından geçerken
kimsesizliğe sığındığım.
cümleler büyüttüm martı çığlığında
mısralar döktü kanatları.
üsküdarın ıssız sahilinde