Özlem Çay Şiirleri - Şair Özlem Çay

ölüm ile sonsuzluk arasında
kalbe musallat bir
yorgunluk havası..
kıvrıldığım musalla taşında,
dallara çarpıyor yüzümün soğuğu.
köklerine asılı;

beklemeyi sevdim ben hep,
bıraktığın yer de
bıraktığın saatte..
zamandan silinmiş gibi hep,
hep aynı dakikalar da..
sorular duydum,

mahsun bir mazinin başucunda
beklerken seni,
ah! yolculuğu hayli çetin geçti.
kursağımda kalır diye
yemeği azalttım,

belki bu son sabahtır..
açılırken gözlerin,
yüzünde ki son yansımadır
maziden arda kalan.
belki de son bir akşam,
boynun da

ve sen ifrit zaman
beni öldür!
mesnetsiz saniyelerin
muğlak ürpertisinde
beni öldür!
ve bir göle çevir..

ben üşürsem,
göğü ser üstüme
örselenmiş hüznü mavi sarsın.
müebbet yemiş bulut sağalsın
dağılsın ömrüme, göğü ser üstüme.

~~~
beş küçük mum yandı.
iç cebinde yüreğin biri.
ucu kıvrık,dikişi biraz sökük
bir taş ustasının hünerli ellerinde.
kilin nemli tozu

biliyor musun?
ayak basıp geçemediğim bir çizgi,
gezemediğim bir bahar gibi yüzün..
nerde olduğunu seçemediğim
çetin bir sual gibi hüzün..
bilme...

~
ve bilmelisin ki,
benim yürüdüğüm vadiler de
kibirli ağaçlar yok..
vakti gelince eğilmeyi de bilir,
sabrı örer köklerinde.

aşina kıyılardan
uçurumlar çağırırken beni,
tırnağından düşüp öleni
görmeyeceksin.
bildiğim topraklarda