Özlem Çay Şiirleri - Şair Özlem Çay

saat ikiyi on geçiyordu,
gri gökten güneşin ürkek ışıkları sızıyor,
sokak insanlarının yüzünü sızlatıyordu.
sıradan, öyle koşan hayatların
beyhûde çabaları gün..
bedenime kodlanmış ezberlerin

kararsız kara eller değiyor göğe.
mavi rafların da,
turuncu şiirler saklı oysa ki.
isli şerh düşüyor yazgımıza
taşın bağrı dağılıyor..
geceye değecek,

uzak...
uzanıp dokunabilecek kadar yakın,
dokunup derinliği
göremeyecek kadar ırak..
göğü kırbaçlayan bir vuslat grisi
başı okşanmamış

...sonra o içtiğin acıların
içe dokunması var tabi bayım.
yutak boyu yokuş aşağı
dar patikayı ablukaya alıp
mide yerleşkeli kaçak kelebekleri
ani bir baskınla vurması,

kör gecenin iniş vakti,
veryansın bir kargaşa.
sağır sokağın sultanları
kızılca koparıyor kıyameti.
atarlı başımı tutup seğirtiyorum;
doğrulduğum yatağı, yakan sese...

uzun boylu,
lanetli mesafeler giriyor
hayat denilen
çetrefilli hengame ile arama..
kusura bakma bayım;
iki gözümün solmuş çiçeği,

gelgitli sulara attığım taşlar
durulacak..
sesli kalabalıkların işgali
varmadan emanet ruhuma,
sessizliğe uzanıyorum.
hûş ağaçı kirişleri

ölüm ile sonsuzluk arasında
kalbe musallat bir
yorgunluk havası..
kıvrıldığım musalla taşında,
dallara çarpıyor yüzümün soğuğu.
köklerine asılı;

beklemeyi sevdim ben hep,
bıraktığın yer de
bıraktığın saatte..
zamandan silinmiş gibi hep,
hep aynı dakikalar da..
sorular duydum,

mahsun bir mazinin başucunda
beklerken seni,
ah! yolculuğu hayli çetin geçti.
kursağımda kalır diye
yemeği azalttım,