Özlem Çay Şiirleri - Şair Özlem Çay

beklemek düşmüş ömre
kekeme gülüşlerin dudak büküp
kekremsi tatlara döndüğü yerde.
yas indirmiş,
hayli uzak rüzgarlar,

~~~
ey avucumdaki sönük nefes
ey sessiz duânın yası,
sen titrek solgun mum ışığı
ben eteksiz kıyıların suskun kumu.
söyle;

...
cüretkârdı
eylemsiz düşüncenin imgesi,
âri bir varoluştu sesin yankısı..
o halde, sözü köksüz bırakıp
susturan kimdi?......⚘

sana yukardan değil
tam göz hizamın, göğsümü delen
nazarından baktım
koca şehir!
ölüm döşeğinde inleyen döşün
sesine aktım,

rüzgâra nazır

yağmura yaren yürüdüm,

sarkacın ucunda yol boyu

kabullendi;
ezelden bozguna uğrayan kıyıları
döverken bir karayel fırtınası,
dik yamaçlardan kopan taşlarla
sadeleşiyordu yeknesak sızıları.
militan yağmurların ateş hattında

olağanca heybetinle
çarpınca sen yüzüme öfkeni;
gök,ak göğsünden sağaltmıyor
ulu orta döküyor kederi.
çicekleri kopuyor
taç yapraklarına gizlediğim kelimelerin.

bir fısıltıya
kulak kesilecek ayakların,
bir feryadı uyutacak
ince parmakların,
hasat vakti uluyarak..
geçmişin göğsün de

iki damla göz sağanağı değdi tenime..
sirayet etsin diye yaşları ruhuma,
kapadım şemsiyeyi bugün sevgili gölge..
iç katliamları yaşanıyor
ve dünya enkazına göğüs germek için
kayıtlı yaşımın benden daha genç olması,

şimdi gecenin kör bıçak yemiş kalbinden yazıyorum,
kusurlu bir kalbin kıblesiz inancından..
yazmasam;
aklıma karaladıklarım
içimi boyayınca siyaha
aklaması zor olur,