Özlem Çay Şiirleri - Şair Özlem Çay

elleri cebinde geçerdi
bazı gecelerden,
puhu kuşlarının
pusu kurduğu saatlerde.
anarşist duyguları hapsettiği elleri
başkaldırmasın diye saklardı,

şu devingen,
harı buğulu saatte durmadım;
o sıyrılmış vicdan hırkasını
-ki üstlerine de iki beden büyüktü-
söktüm!
buharlaştı buhran krizleri

ne söylesem de,
az'lığı azığıma eklesem şimdi.
kararında nefsim doysa da
serzenişleri katık etsem yanına.
yasaklı isimlerin altını kısıp,
büyük harflerinden ayırsam.

dağılsın diyorum,
saçılsın uluorta
içi kemiren sesimin tınısı,
aylak süzülen polenlerin ardı sıra
uzaklaşsın..
kırkı çıkmamış bebelerin sıktığı

bir okyanus büyüttüm ben
ruhumdan ayrı,
ruhumdan içeri.
buz tutmaz,
tuz yağmuru yıkmaz
sisli bir dağın zirvesinden

...
kalabalık hep yol ayrımları
sağa sola savruluyor dünya,
telaşlı ayakların tozunda
suya dokunma ihtiyacı elzem.
gürültüleri alsa ya

bir yağmur damlası düştü,
aralık pencereye yaslanmış
kalbimin boş masasına.
dalgasız bir soluklanma
samimi bir kaç küfrü
bertaraf ediyor sinsice.

şafağını yitirmiş göğe,
yorgun atlarla, otağ kurdu gece,
kuruldu, çöktü ayın bağrına.
elleri sabahsız mızrak
bakışı tunç keski.
hayat ağaçları ölüme durmuş.

mevsim duru
yürek çilegâhı kıtlık,
eksilir insanın kumaşı
dikişlerinden sökülür..
omzuna değiyor elim
kuyruğunu bırakıyor harfler.

dünleri boşver giden geçti de
günler de pek umutlu değil hani
olsun der sesim, sen yine de sev!

dünya kan mavi,