Özlem Çay Şiirleri - Şair Özlem Çay

güneşin ısıttığı bir şehir ölüyor,
yalnız..
tedirgin..
yalancı kasıma beş kala...

varlığın onarılmaz hüznü,

bir şehir yandı bugün.
üsküdardan kalkan vapurun,
arka güvertesinden
dalgalara bırakırken
günle doğup yasla batan dünleri,
kederli bir kıvılcım yankılandı.

ve biliyorum,
benim kıyılarım küçük ve sığ
ve sırtımda ki yamaçlar dik ve sarp..
onların dalgaları büyük ve şiddetli
ve içinde ki kıvrımlar loş ve kara..
yarattıkları anafor da yutmaya yeminli

bir şiir düşlüyorum

ben'den öteye, biz'den geriye

telkini ruha üflenir, amma;

bilmediğim mevzulara mevzilenip
bildiğim birkaç şiir okudum,
içime içime..
anımsayamadıklarım oldu,
onlara da siper ettim gövdemi
sızsın dışımdan içime..

şimdi bir şiir yaksam,
tütsülesem yokluğumu
boğaza doğru, sarıyere karşı..

bir şiir yansa,
sıyrılsa dudak payımdan,

gün be gün büyürdü.
gözler, sözlere akar,
çağlardı ezcümle kalbin dilleri.
mevhumu yiter dünyanın
kent susar kaldırımlar izlerdi
heyhat!

elleri cebinde geçerdi
bazı gecelerden,
puhu kuşlarının
pusu kurduğu saatlerde.
anarşist duyguları hapsettiği elleri
başkaldırmasın diye saklardı,

şu devingen,
harı buğulu saatte durmadım;
o sıyrılmış vicdan hırkasını
-ki üstlerine de iki beden büyüktü-
söktüm!
buharlaştı buhran krizleri

ne söylesem de,
az'lığı azığıma eklesem şimdi.
kararında nefsim doysa da
serzenişleri katık etsem yanına.
yasaklı isimlerin altını kısıp,
büyük harflerinden ayırsam.