Özlem Çay Şiirleri - Şair Özlem Çay

...
evet evet hatırla!
cerahatı akıtmak için
hani sıkmıştın ya,
o solumda biriken ağrılı yarayı;
tuz bastım,

saatlerin,
dakikalar evvel vurulduğu andı zaman..
susların unutma eşiğinde
küçük lokmalara ayrılıp,
sancılı kusmalara evrildiği saniyelerdi...
zincirlikuyu,

şimdi baktığın
kırık pencereden düşmüş
o çocuk dizlerin, yaralı düşleri,
dünün öksüz kalmış izleri..
duvarların mavi kusmuş,
kara perçem dökmüş bahçeler,

bir gün
bir intihar eşiği olacak
sözcüklerin kelâmı...
yazdıkça eksilip;
tamamlamak isterken yitecek...
gölgem zifir, gölgem dipsiz...

~~
bir hasret şiirini okur gibi,
ve sonsuzluk kokan bir mısra da
bana seslenir gibi seslen
seslen ki
dengele ölüşsel sessizliğimi.

bir gidişin hüznü var üstümde
bir kızıl vedanın mührü.
ufka uzanıp
göğü öpüşüm var alnından,
son defa.
ilkmişcesine.

kenetlenmiş içi içine geçmiş gün..
gün ters kelepçe,
öfkeli rüzgarın hemen önünde,
karanlık bir ayaklanmanın
azmi var üstünde..
kırılmış fay hatlarının

esir alıyorsun ruhumu,
yürek masamı kurduruyorsun sonra
esrik şiirler ısmarlıyorum,
gözlerimden evvel
yargının kendisi oluyor ellerim....
~~~

güneşin ısıttığı bir şehir ölüyor,
yalnız..
tedirgin..
yalancı kasıma beş kala...

varlığın onarılmaz hüznü,

bir şehir yandı bugün.
üsküdardan kalkan vapurun,
arka güvertesinden
dalgalara bırakırken
günle doğup yasla batan dünleri,
kederli bir kıvılcım yankılandı.