Özlem Çay Şiirleri - Şair Özlem Çay

kabullendi;
ezelden bozguna uğrayan kıyıları
döverken bir karayel fırtınası,
dik yamaçlardan kopan taşlarla
sadeleşiyordu yeknesak sızıları.
militan yağmurların ateş hattında

///
fırtına
diner gibi,
akıllanmaz, uslanmaz bi serenad
inzivaya çekilen bir kurşun gibi..
dinliyor ahlat,

olağanca heybetinle
çarpınca sen yüzüme öfkeni;
gök,ak göğsünden sağaltmıyor
ulu orta döküyor kederi.
çicekleri kopuyor
taç yapraklarına gizlediğim kelimelerin.

bir fısıltıya
kulak kesilecek ayakların,
bir feryadı uyutacak
ince parmakların,
hasat vakti uluyarak..
geçmişin göğsün de

iki damla göz sağanağı değdi tenime..
sirayet etsin diye yaşları ruhuma,
kapadım şemsiyeyi bugün sevgili gölge..
iç katliamları yaşanıyor
ve dünya enkazına göğüs germek için
kayıtlı yaşımın benden daha genç olması,

şimdi gecenin kör bıçak yemiş kalbinden yazıyorum,
kusurlu bir kalbin kıblesiz inancından..
yazmasam;
aklıma karaladıklarım
içimi boyayınca siyaha
aklaması zor olur,

....ve gece, hep gece...
gidişlere yazılacak,
gelişlere yakılacak ne çok söz..
iç mezarlığında közleyip
sırâtta gözlenecek ne çok şiir..
tanrı dağında hüznün ateşi

zincir çekiyor gece
ve şafak yol boyu pusu da,
küreklere asılı yalnızlık
bir de denize konan üç beş tekne.
kaçak bi tebessüm yakamoz
üstüne

yırtınıyor göğün kalbi
yırtılıyor bak!
kutsal bildiğim yaralar çözülüyor
bulut değiyor çehreme,
kollarım yorgun
gece dağılıyor

dört odamın
her duvarında gözlerim.
dışarda üveyik çığlıkları,
ellerim
göğsümün acılı ayrık tarlasından
nergis kokulu gece..