Özlem Çay Şiirleri - Şair Özlem Çay

şairin tuttuğu bir nöbetti gece..
gökten devralıp tutulma anlarını
devrilirken şehir,
kavrulup duran kırıkları,
kıranların şerh defterine işler ;
küçük ölümlerin dimağında uyuyan

gece uzuyor bu ara buralar da,
öyle böyle değil enine genleşip
şehrin ışıklarından kavis alıp
dibe doğru enleşme bu..
can yeleklerinin ipi kısa, yetecek gibi değil,
sigaranın duman altı yataklarına..

sararan o eski sokakta yürürüz belki
sundurmaların gölgesiz vakitlerinde,
göğü fethe yeltenen kuşları seyredip
inci kaftanın grisine aldanarak..
doluluğuna dizgin vuran leylaklar
geçmiş

sıvası dökülürken gecenin,
zaman sarkacının teline
aman dilenen
kör dilekler asıyor ellerim..
dün artığı s/ezgisiz günler,
gün yanığı adressiz düşler,

susturdu tan ağarırken
yorgun cümlelerini,
derleyip, tuttuğu noktaları
kehribar köşelerine dizdi kalbinin.
masaya yatırdığı an'lardan
yeniden sevebilme ihtimallerini

uzun bir gölge vaktiydi,
ıssızlığa yayılan sessiz nameler,
dokunduğum uzaklar tuzaktı..
saklamış
bir yerlere sıkıştırmış olmalıydım
parmak izlerimi.

benim geçmediğim sokaklar var,
ateş tuğlaların
yüzümü yakan sıcaklığı.
kaldırımları kırağı tutan
adımımı atsam çığ düşecek
sokaklar...

tam da bu saatler de bölünüyor uykularım
göğe ulaşan o kırılgan sedanın
ortasında açıyorsun ansızın..
ana rahminden koparak doğduğun
o uzak topraklardan çıkıp
doyurup seni yutan şehre düşüyor yüzün..

uzunca adımların arşınlarken
fi tarihte fi yerleri
sana harfler bırakacağım
adımlarının hemen önünde,
posta kutunda zarfların arasında.

gelmesi,
çiçek güldürecek
zarif bir zamanı geciktirdik
biliyor musun?
narin bir tohum,
kısır bir gecenin çölkeş vaktinde